Cees Voorhoeve Junior onthulde gisteren een herrineringsbordje over zijn vader bij de zogenaamde 'Voorhoeve-boom' in park Vreugd en Rust. Hij kreeg hierbij een aantal aardige woorden toegesproken door Friuke de Boer, de voorzitter van de stichting 'Mooi Voorburg'.

Het bordje heeft zodoende een mooie plaats in park Vreugd en Rust aan het Voorburgse Oosteinde gekregen. 

Cees Voorhoeve Junior bij de onthulling van het bordje ter nagedachtenis aan zijn vader. (foto Ap de Heus). 

Cees Voorhoeve was een bijzonder mens. Menéér Voorhoeve voor de meesten, Cees voor intimi en 'Cees Boom' in de wandeling. Hij was een geboren en getogen Voorburger, sinds 24 maart 1917. Hij had al heel lang iets met bomen en planten. Officiëel was hij van beroep beplantingsdeskundige en voorlichter op dat gebied. Hoe hij aan zijn belangstelling voor de plaatselijke historie en vooral prinses Marianne kwam, zal wel nooit helemaal duidelijk worden.

Maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan, is het gezegde. Eigenlijk was hij een duizendpoot: lange jaren lid van de gemeenteraad, voorzitter van de Stichting Mooi Voorburg, voorzitter van de Stichting Behoud Dorpsgezicht, voorzitter van het bestuur van de Jeugd- en Natuurwacht, vice-voorzitter van het Anjercomité en directeur van de landelijke Stichting Natuur en Jeugd. Dat was allemaal in een tijd dat het besef dat ook de natuur monumentaal kan zijn aan het groeien was. Het zal wel op een heel vanzelfsprekende manier zijn gegaan. De best geconserveerde en de oudste bomen vond je immers aan de Vliet, in de tuinen van de ongeveer veertig buitenhuizen van Voorburg, Veur en Stompwijk.

En prinses Marianne? Het valt niet te ontkennen: Cees Voorhoeve had iets met die prinses! Hij kon er boeiend over schrijven en lardeerde zijn verhalen graag met anecdotes. Je kon je zo helemaal voorstellen hoe zo'n prinses haar plaats innam in die toen nog zo kleine dorpsgemeenschap. En hoe zij haar sporen naliet. Op Herenstraat 42 en vooral in de Oude kerk.

Cees Voorhoeve was op z'n best als er weer eens een onnadenkende aanslag werd gepleegd op iets wat hij als cultuurbezit beschouwde. Hij was een soort waakhond tegen het al te gemakkelijk omgaan met monumenten. En daarvoor werden alle beschikbare registers open getrokken. Dan kwam hij wel eens klagen op het oud-archief. Alsof ze hem een van z'n kinderen hadden afgenomen… "In de kelder van de boerderij West-Duyvesteijn liggen nog veertiende eeuwse plavuizen op de vloer!" "En daar gaat nu zomaar de slopershamer in!" Maar soms kon hij ook het pleit winnen. Zoals bij het verplaatsen van de historische molen 'De Vlieger' uit 1621.

Zijn belangstelling voor de natuur werd overigens al op zeer vroege leeftijd gewekt. Al in 1934 -hij moet toen pas 17 jaar geweest zijn - nam hij het initiatief voor de oprichting van de Stichting jeugd en Natuur. Later werd dat de plaatselijke Jeugd en Natuurwacht, waarvan hij natuurlijk ook weer de voorzitter werd.

En dan Cees Voorhoeve en de - vooral locale - historie. Hij heeft de achtergronden van welhaast alle Voorburgse straten en pleinen beschreven. Dat hij dat heel intensief deed werd met name duidelijk uit de verhalen over de buitenplaatsen. Je werd -gewild of ongewild- vergast op een lange reeks van eigenaren en eigenaressen van die buitens. Daarbij werden dan ook nog eens alle antecedenten geplaatst, alle titels en meestal ook hoe adellijk de buitenhuisbezitter wel niet was. Het zou saai worden als hij niet ook zijn verhalen een beetje lardeerde met wat anecdotes. En daar was hij een meester in.

In 1982 ging hij het rustig aan doen, althans hij werd gepensioneerd. Als je de loftuitingen leest waarmee Jhr. Mr. L.M.E. von Fisenne, toen landelijk voorzitter van de Stichting Jeugd en Natuur, bewerkstelligde dat Cees Voorhoeve zijn meer dan verdiende 'lintje' kreeg, dan vraag je je af wat dat pensioen voor hem eigenlijk betekende. Volgens mij nog meer vrije tijd om met nog meer elan en enthousiasme 'er tegen aan te gaan'.

Dat waren de jaren dat hij urenlang ambtenaren voor zich liet draven om van alles uit het gemeentelijke archief of het kadaster te halen. Daarbij was hij vanzelfsprekend ook kind aan huis op het rijksarchief, want veel van de Voorburgse aangelegenheden zijn immers ondergebracht in dat enorme nationale depot van onze historie. Hij heeft elf jaren zo in Voorburg rond gelopen. En overal kwam je hem tegen en overal had hij boeiende en vaak leerzame verhalen.

Op 13 maart 1993 overleed Cornelis Hermanus Voorhoeve op de leeftijd van 75 jaar. Je komt hem nu niet meer tegen in het dorp waar hij zo'n vertrouwde verschijning was, alhoewel… Kijk eens op de enige pomp in ons dorp, aan de Herenstraat… Ze zijn hem toch niet vergeten en hij vermaant ons nog steeds om toch vooral zuinig te zijn op het mooie wat we hebben… Ook heeft de gemeente hem geëerd door een straatnaam naar hem te vernoemen, de Cornelis Voorhoevelaan, bovenop de tunnel van de Noordelijke Randweg, die eerst bovengronds was bedoeld en dan zijn geliefde Voorburg opnieuw doorkliefd had.

Bron Bernard Dijkman, Medewerker oud-archief Voorburg (2002) Cees Voorhoeve