Wat waren we boos, hè mensen? Op die Palestijnse demonstranten die “onze” 5 mei-vieringen kwamen verstoren. Ze schreeuwden door toespraken heen, gooiden een rookbommetje. Natuurlijk hebben ze een punt. Wat er in Palestina gebeurt, tart elke verbeelding. Tegelijkertijd kun je je afvragen of deze manier van protesteren de zaak helpt. Maar goed, dat is weer een andere discussie. En als ik eerlijk ben: ik vond het meevallen. Of beter gezegd, ik was bang voor meer problemen.

Bij problemen is er gelukkig nog onze eerder gevallen nationale held: Marco Kroon. Die greep als eerste een demonstrant bij z’n lurven en bracht zichzelf met deze heldendaad terug aan de top. Goed voor hem. Goed voor Defensie. Zo zien we onze helden het liefst: mouwen opgestroopt, vijand op de grond.

Wat me vooral opviel, was de hoeveelheid verontwaardiging om de demonstraties. Ik wist niet dat we nog zó begaan waren met 5 mei. Ondanks tachtig jaar vrijheid is nog steeds niet iedereen vrij op deze dag. En als ik in mijn straat kijk, leeft het ook totaal niet. Gemiddeld drie vlaggen op de elf huizen. En bij de Dodenherdenking waren het er zelfs maar twee. Twee! Blijkbaar is het al te veel moeite om een vlaggenstok te pakken en de driekleur te hijsen.

Als het ophangen van de vlag al te veel moeite is, dan is twee minuten stil zijn dat waarschijnlijk ook. Wat zegt dat over onze betrokkenheid? En tóch verwachten we saamhorigheid en verdraagzaamheid? Dit is egocentrisme, voortkomend uit tachtig jaar vrijheid. Ongepaste luxe.

Dus mensen, alsjeblieft. Zolang we zelf massaal zo gemakzuchtig omgaan met deze dagen, laten we dan niet met het vingertje wijzen naar demonstranten die in elk geval nog íéts voelen bij het woord vrijheid. Ik kijk uit naar een nieuw jaar in vrede. Nummer 81. Hopelijk vieren we dat volgend jaar wél samen. Zonder Palestijnse demonstranten, omdat die niet meer nodig zijn.