Mail in de brievenbus. Alsdat begin september de Pasar Malam Istimewa van start ging, wel met maatregelen natuurlijk, maar toch, iedereen was van harte welkom. Ik voelde een sprankje optimisme.

De maatregelen logen er niet om. Desinfectie. Persoonlijke informatie afgeven, dit ingeval er een patiënt onder de bezoekers bleek te zijn. En dan nog de anderhalve meter afstand houden, wat op een pasar zowat tegennatuurlijk is. Nu de Tong Tong Fair niet doorging, voel ik ongeveer met de dag een dieper verlangen naar winkelen, vooral naar kleine opbergtasjes en ringen met een grote steen. Dus moet ik naar een pasar en al ligt Zwolle op afstand, het is een kans die ik met beide handen kan grijpen. Als ik durf.

Dat is het punt. Durven. Door al het voorzichtig-doen van de laatste maanden, ben ik veranderd. Nabijheid van mensen vind ik een beetje griezelig, van binnen zegt een stemmetje: opletten, je kunt nooit weten, al die enge verhalen over de intensive care, en er zijn elke dag nieuwe zieken en doden. Ja, zo maakt een mens zichzelf bang, en wie bang is, doet haast niks. Ik weet het.

Het is Corona Proof, staat op de website. Minder stands, meer ruimte voor de looppaden, grotere terrassen. Je koopt een kaart voor een aantal uren, dus ze houden in de gaten dat het niet mudvol is. Maar de foto bij die tekst toont een muziekband voor publiek en allemaal stands aan de kant. De oude situatie. Ik fantaseer de helft weg voor de veiligheid en weet niet meer of ik naar Zwolle wil. Stel dat het griezelig is. Dan ben ik wel een eind van huis. Maar een mensch moet iets willen in het leven en ik wil winkelen.

Waarschijnlijk blijf ik piekeren tot het laatste moment. Ja, nee, of anders misschien de pasar in november in Rijswijk, misschien zijn ze dan verder met het vaccin. Ik verlang zo naar het soort gezelligheid dat we toen hadden. Drukte betekende gezelligheid, je wrong je erdoorheen om bij een ander te komen, er waren ringenkramen met rijen mensen en dan wilde ik er óók bij, zo nieuwsgierig om te zien wat er te koop was,  toko's met een wachtrij en iedereen praten en over elkaar heen hangen, alles waar toen het hart warm van werd en nu juist koud, wat een eeuwigheid  is het geleden, en zal het ooit weer zijn als toen?

https://www.indischeschrijfschool.nl