Het is vandaag Valentijnsdag.

‘My funny Valentine’ zingt Chet Baker. En zoals hij het zingt zou je willen
dat iedereen deze dag wordt toegezongen.

Pas sinds de jaren negentig van de vorige eeuw is dit feest een groot commercieel ingestoken succes
geworden. Zo groot dat ik vrienden heb die weigeren op Valentijnsdag ook maar iets te doen wat met
rood of de liefde te maken zou hebben. Het is ook niet voor niks dat op de brievenbussen PostNL
trots bekend maakt dat na kerstmis (ook al zo’n commercieel feest) op Valentijnsdag, de meeste
kaartjes worden verstuurd.

Zo ben ik dan wel: ik voel me dan een beetje schuldig. Verleid. Erin getrapt. Me beet laten nemen
door de commercie. Want ik hou van de Valentijnskaartjes, van de lieve appjes van mijn kinderen.
Van de gedachte dat er een stille aanbidder zou zijn die mij zonder zich bekend te maken ‘jouw
Valentijn’ zou noemen. Verwachtingsvol loop ik dadelijk naar de brievenbus.

Maar er is verlossing: ook de Valentijnsdag kent een gelovige basis. Er zijn wel drie legenden sinds de
derde eeuw, die verhalen van een Heilige Valentijn. Gemarteld, wonderen doend en kindjes reddend.
Een Valentijn zou een Romeinse keizer hebben willen bekeren en daarom werd hij ter dood gebracht.
Een man die een klein briefje, net voor zijn dood, aan een kind zou hebben gegeven met ‘Jouw
Valentijn.’ (Volstrekt idioot, maar wel mooi.)

Pfff, gered door de legenden. Mijn geweten gesust. Ik mag Valentijn vieren!

My funny Valentine...
https://www.youtube.com/watch?v=jvXywhJpOKs&index=1&list=RDjvXywhJpOKs