Gisteren een beetje verdrietig. Ik zou voor het eerst een wedstrijd gaan hardlopen. De 45ste CityPierCity. Dé hardloopwedstrijd van de Haagse regio. En zoals u waarschijnlijk weet heeft mevrouw Krikke, burgemeester van Den Haag, samen met de organisatoren de wedstrijd afgelast.

Ik stel me het heen-en-weerappen en bellen, de verschillende vergaderingen, voor. Mannen en vrouwen gebogen over weerkaarten en luisterend naar mannen als Gerrit Hiemstra, of Gerrit zelf. Hoe zal de wind zich ontwikkelen? Bij wat voor windvlagen is het nog verantwoord om 41.000 mensen over een parcours van maximaal een halve marathon te sturen? Met de nieuwjaarsbranden nog vers in het geheugen en wellicht met het verhaal over de hulpdiensten elders voor in de gedachten. Daar stierf immers iemand bij een hardloopwedstrijd. Politiek is kiezen en de burgemeester dacht: ‘Ik brand mijn vingers niet nog een keer’. Ik kan ik me levendig voorstellen dat die conclusie is getrokken.

Natuurlijk was ik al vanaf oktober 2018 aan het trainen. Ik loop al jaren zo half en half twee keer in de week hard maar meestal ben ik bij de Geestbrugweg al uitgeput. Even strekken, even rekken. Dan soms naar Voorburg op en neer, met zeker vijf keer een pauze. Nooit tijd opgenomen, nooit geweten hoeveel kilometer ik liep.

Dat was nu anders. Ik schrok me een hoedje toen ik wist dat rondje plas ( via de Herenstraat om de Put en langs de schouwburg terug) krap drie kilometer was. Toen ik mijn eerste keer naar Voorburg op en neer liep zónder te stoppen, bleek dat maar zeven en nog wat kilometer te zijn. Wel binnen driekwartier. Kortom, tijd, plaats en afstand werden ineens begrippen met een andere inhoud dan voor mijn inschrijving bij de CPC.

Wat ook gebeurde, was dat ik ineens bij ieder trainingsloopje een soort zenuwachtig werd. Ik treuzel om weg te komen, aarzel of ik nog even wat moet drinken, misschien nog even naar de wc? Heb ik alles, wat is mijn schema voor vandaag? Nou ja, zondag 10 maart en dan is het voorbij.

Vanochtend werd ik dus licht opgewonden wakker. Eindelijk mocht ik naar míjn CPC. Maar het liep anders. Ik zou lopen met mijn dochters en die hadden de app van de organisatie vanochtend vroeg gedeeld. Het gaat niet door.

Voor mij persoonlijk een teleurstelling, voor het algemeen belang een logische beslissing; er bleken 41.000 enthousiastelingen als ik.  Allemaal een beetje beteuterd in hun trainingspakken een lege zondag erdoor duwen op de bank of dan toch maar naar de klimaatmars? Of nu gaan trainen voor 7 april Rotterdam?

Zondag even niet voor mij. Gisteren een beetje verdrietig en een beetje zitten rouwen. En niet alleen over de afgelaste CPC maar ook over een verloren geliefde schoonzus. Daarover een andere keer.

Fijne week.