Er waait in de wereld een vreemde wind. Niet één, een aantal.

Allereerst is daar de echte wind. Weerdeskundigen maken zich nog meer zorgen over wat de

opwarming van de aarde doet met de winden dan met de CO2-uitstoot. Beter, wat die opwarming doet met de route die de grote golfstromen nemen. En dan meer precies: als die golfstromen nieuwe of andere routes nemen dan nemen de winden óok een andere afslag. En wat er dan gebeurt ervaren de mensen in Illinois en de stad Chicago (min 40 graden Celsius) en de inwoners van Australië (plus 50 graden Celcius) Maar ja, dat is ver weg. En ach, die wetenschappelijke inzichten...wat kan ik daar in Rijswijk mee.

Dan is er de wind ‘laten we nu allemaal maar rustig aan doen. Dat veranderende weer is ook maar een mening’. Hartstochtelijk wordt bepleit dat het allemaal niet zo’n vaart loopt met de gevolgen van de klimaatverandering. En ach, wij mensen diersoort zijn zo slim, wij weten die winden wel te keren.

En dan is er het nieuwe windje, waar velen zich graag op laten meevoeren. De wind van ‘het moet allemaal niet terecht komen op de rug van ‘de gewone man.’’ En deze wind waait dan vooral uit de hoek van die politieke partijen die zich de afgelopen jaren vooral níet druk hebben gemaakt om ‘de gewone man.’ Lekker hun autokilometers beschermen, ze laten wonen langs wegen waar de lucht ongezond is, bedrijven belonen en subsidiëren die juist de lucht van de gewone man vervuilen, of juist die bedrijven vrijstellen van belasting die producten maken die de longen van hun gewone man ziek maken zoals sigaretten. Mijn collega -columnist in @GrootRijswijk waait met al deze winden mee: het gaat te snel, het is maar een verzinsel die klimaatverandering en het gaat ten koste van mijn portemonnee. Er zijn al vele berekeningen die stellen dat werken aan klimaatverandering juist geld gaat opleveren; zeker voor het bedrijfsleven en ook voor de gewone man.

Wat denkt u bijvoorbeeld van een schone of überhaupt een toekomst, voor uw kinderen?

De stinkende wind van op de man spelen: die kennen we nu wel. Het lijkt wel alsof die steeds harder waait. Ook in Rijswijk waait die met enige regelmaat in de plaatselijke politiek. Gelukkig kunnen we die zelf stop zetten. Ik weet niet of de keuze om niet over de coalitiebreuk te willen praten in de raad, te maken heeft met zelfbescherming. Laat ik het hopen. Maar ik vrees het tegendeel.

Stop de wind. Voor de zekerheid ga ik donderdag middag om drie uur maar mee staken met de dappere leerlingen van de basisscholen die inspanningen eisen van hun ouders. Ben benieuwd hoe dat in menig huishouden in Rijswijk is gegaan ‘pappa, mamma, waarom wil jij niet investeren in een schoon klimaat?’

Let op de wind, de komende maanden.

Yvonne Hagenaars

​