Er even helemaal genoeg van…

19 September 2019, 09:41 uur
Columns
mainImage

Ik had er een tijdje geleden even helemaal genoeg van. Genoeg van columns schrijven. Genoeg van al die mensen die maar lopen te mopperen of kankeren. En daar dan een onderdeel van zijn. Kankeren. Wat een waardeloos woord is dat toch. Wat wordt dat woord akelig vaak gebruikt: op Twitter, gewoon op straat ‘kijk toch uit je doppen k..trut’ maar ook als reactie op tweets of Facebookpagina’s. Onder het mom van ‘realist’ of ‘nationalist’ de gruwelijkste dingen zeggen over andere mensen.

Afgeven en op bijna alles wat de overheid en instituties doen. Het stuitte mij zo tegen de borst dat ik daar even geen geluid meer in kon vinden.

Waarschuwingen voor blauwalg overdreven noemen. (Een raadslid dat nu wethouder is; net moeder geworden. Zou zij daar met haar jonge zoontje nu zelf in gaan zwemmen?) Klimaatverandering ‘ook maar een mening’ noemen. Belasting niet zien als maatschappelijke bijdrage maar als een kwaad dat nergens goed voor is. Ik werd daar moe van.

Ik ben op Twitter iemand gaan volgen die het steeds heeft over de ‘linkse klimaatelite’ en hoewel ik steeds vraag wie dat dan zijn of wat die dan verkeerd doen, er komt geen antwoord. Wel bakken met gekanker en beschuldigingen van allerlei anderen.

En dan al die columnschrijvers: mopperen.

Begrijp me goed: ik vind dat er heel veel nog beter kan. Dat het schandalig is dat wij als een van de vijf rijkste economieën van de wereld nog 400.000 kinderen in de armoede hebben bijvoorbeeld. Daar wil ik wel over schrijven.

Maar ik wil vooral even positief. Even maatschappelijk zen. Even gewoon maar steeds benoemen hoe fantastisch wij het hebben in Nederland en dat dat toch zonde zou zijn als dat allemaal in zee zou zakken. Dat doe ik nu dan even. Over de fantastische artsen – en verpleegsterszorg die mijn jongste dochter nu al 11 jaar krijgt met haar diabetes een. Ik wil het hebben over de uitstekende zorg die mijn zoon heeft gehad met zijn vieze blindedarm; over mijn vriend die met een open hartoperatie er gewoon 30 jaar bij heeft gekregen. Over de zorg die mijn inmiddels 86-jarige moeder en haar tweelingzus voortdurend krijgen. De liefde, de aandacht, de 122-mannen die al zo vaak vol liefde op de stoep hebben gestaan.

Ik wil het hebben over onze gasten uit het buitenland die allemaal zeggen ‘wat is Nederland toch schoon en mooi. ’Het vuil wordt hier opgehaald (kom daar in Rome eens om) de trein en tram hebben vaste tijden en vaste tarieven (kom daar in Engeland, buiten Londen, eens om) Bewonderend over de stedenbouw en architectuur (alles ziet er zo netjes uit; overzichtelijk, schoon); over het georganiseerde samenleven bij zoiets als het Strandwalfestival. (Ja, daar komen ook buitenlanders)

Daarover dus. Dat wij het goed georganiseerd hebben met al onze partijen en met de Grondwet (hebben ze niet in Engeland).

Nu ja. Dus wat heb ik gedaan? Lekker gelezen. Naar Yoga. Me extra laten masseren. Is dit een aanbeveling. Ja zeker, voor mijn overburen op de Geestbrugweg. Een pleidooi voor rust en dankbaarheid. Ga naar hun Open Dag op 21 september aanstaande.

 

Yvonne Hagenaars