Column Yvonne Hagenaars: De Tour is het leven zelf

19 July 2018, 19:03 uur
Columns
mainImage
Digitaal Dagblad
Afbeelding is niet meer beschikbaar

Kruiswijk leidt vandaag de klim naar de top van de Alpe d'Huez. De Nederlandse berg, dus wie weet. En ik hoor net op de radio dat de Nederlander die al twee sprints heeft gewonnen Dylan Groenewegen, heeft opgegeven.

Het is hier in Rijswijk warm. Maar nog niet zo warm als waar de renners van het rondje Frankrijk, nu zijn. Het asfalt schijnt al 49 graden te zijn.

Voor mij is al mijn hele leven,  de Tour de France het evenement van de zomer. Ik heb het er voor over om zwetend met een radiootje aan mijn oor ervoor in een tentje te gaan zitten. Ik loop weg bij etentjes. Nu zit ik binnen met de radio aan, de televisie aan mee te leven met vooral Tom DuMoulin over wie we vandaag niet veel horen.

Weet ik nog wie de afgelopen tien jaar de Ronde won? Ken ik alle technologische veranderingen op een duimpje? Zou ik naast Laurent Fignon nog andere renners met een bril of contactlenzen kennen? Nee. Daar gaat het mij in het beleven van de Tour ook niet perse om. Voor mij is de Tour het leven zelf.

Het leven zelf: je hoeft niet de beste te zijn om te winnen. Je moet het moment hebben, de benen en de ploeg. Zoals dat in het leven met iets wat wilt bereiken, ook is.  De aandacht van de media gaat naar de grote mannen, naar het grote geld, naar de dopingschandalen. Maar diegenen die de wielersport maken zijn de kleine renners, zij die nog geen 1000 euro met de tour winnen, zij die knechten en de anderen laten schitteren. Zij die schoon sporten. Als het leven zelf.

Dat fietsers ook nog eens bikkels zijn, zich over het algemeen niet aanstellen, dat er van die vrouwelijke rituelen zijn (ontharen, lekkere luchtjes, leuke pakjes) waarvan dan gezegd wordt dat het allemaal vanwege de schaafwonden of de aërodynamica is zodat je als beetje homo in deze sport je (nog) niet bekend kan maken; ach, het is allemaal zoals het leven ook is. Vaak moeizaam soms mooi, altijd bijzonder.

Er is elke keer wat. Zij die kunnen presteren in het platte vlak, zij die als lichte machines over de bergen gaan. Zij die alles kunnen.

En dan ook nog eens: geen dag hetzelfde, geen jaar hetzelfde.

Ik zeg: leve de zomer, leve de Tour.

Yvonne Hagenaars