Column Yvonne Hagenaars: De orgelman

29 May 2018, 10:35 uur
Columns
mainImage
Digitaal Dagblad
Afbeelding is niet meer beschikbaar

Wat maakt een zaterdag in Rijswijk compleet? Natuurlijk, een praatje met Nico. Allang met pensioen want al over de 74 maar even over de kaas en vooral over zijn passie het Hospice. Okay. Dat moet. Dan nog even bloemen kopen. Laat ik me verleiden om “veef uirootjes, froutje” de grote hoeveelheden bloemen te kopen die bij mij al na een paar dagen weg zijn, óf loop ik even door naar de bloemenman even aan het einde van een straatje.  Óf ben ik gewoon trouw aan mijn bloemenzaak middenin de Herenstraat óf neem ik de moeite wat meer uit te geven en doe ik de winkel om de hoek aan zodat ik daartegenover ook nog een kopje koffie kan drinken? Ook op een zaterdag is het leven vol keuzes.

Maar mijn zaterdag is niet compleet als ik niet bij de orgelman ben geweest. Ik zocht net het woord op dat in mijn moeders tijd gewoon was, de orgelman met zijn mans. Zijn mans, zijn bedelbus. Ik vind het geen bedelen, ik vind het een terecht verzoek om een kleine bijdrage voor een groot goed. Want wat is de zaterdag, wat is de markt zonder de orgelman? Dan is die niet compleet.

Zoals ik besprak met een van mijn favoriete bloemisten ‘soms denk je ‘ga nu maar voor mijn deur weg, want mijn klanten kan ik niet verstaan’ maar als hij er niet is, tsja, wat heb je dan nog?’

Zo is het. En wat u natuurlijk ook allang gezien heeft: de orgelman is al een tijdje zonder paard. En ik mis het paard. En al die kindjes die nog niet eens weten wat ze missen, kunnen nu niet meer op de rug van het paard. Toen het paard er nog was, was de orgelman niet alleen de man van het vrolijke moment. Hij was met het paard een attractie. De kinderen mochten op zijn rug. Ze mochten het paard aaien en soms, heel soms mochten ze het ook voeren. En als dat allemaal niet lukte, of een kindje durfde niet, dan was er altijd nog een plaatsje op de bok.

Het paard is niet meer. En de orgelman heeft vele paarden proberen te trainen maar geen van de paarden kon aan wat zijn ‘attractiepaard’ wel kon. Ik mis het. Ik vroeg hem of hij het niet eenzaam vond, zo met een motortje, zo … alleen. ‘Ja, maar wat moet je mevrouw?’

Zo is het wel met meer dingen waar een mens van houdt: als het er is waardeer je het misschien niet altijd, maar als het weg is, mis je het. Maar wat moet je?

Yvonne Hagenaars