Papa! Papa! Papa! Mijn kleine grote vriend heeft geen pauzeknop. We zitten samen in Spanje, op een hard plastic stoeltje, en ik ben de gelukkigste co-ouder die er is.

De zomervakantie is voor co-ouders altijd een periode van uitersten. De eerste helft is mijn zoontje gezellig bij mij. De tweede helft moet ik niet hem, maar mezelf zien te vermaken. En dat is soms best een beetje eenzaam.

De verzorging voor de kippen is geregeld, de hond ook weggebracht. Voor een paar weekjes, niet meteen boos worden. Samen vliegen, want ik heb geen zin om ergens in Frankrijk rook onder de motorkap te zien (trauma van jaren in een Land Rover Defender). En de Spotify-playlist van een zesjarige is ook net iets te heftig om helemaal mee naar Spanje te rijden.

Twee grote koffers sjouwen, een dolenthousiast kind aan mijn derde hand. Het grote genieten kan beginnen. De aioli bij het ontbijt vormt een prima basis om de hele dag door te bouwen: zandkastelen, bommetjes en eindeloze vraaggesprekken. Dan begint het vragenvuur. Papa! Papa! Papa! Mijn lievelingsdier? Een leeuw. Wanneer ik het meeste pijn had? Toen mijn elleboog uit de kom was. De mooiste knuffel die mee is? De nieuwe van vandaag? Of die van gisteren? Of die van eergisteren?

Om tien uur ’s avonds ligt mijn reisgenoot eindelijk tevreden in bed en is het even tijd voor mezelf. Mijn gedachten dwalen af naar vrienden die er nu heel anders bij zitten: verdrietig, hopeloos, vol vragen. Ze zien hun kinderen helemaal niet, of vechten een oneerlijke strijd.

Het maakt me dankbaar voor deze weken. Voor een leven waarin de grootste dilemma’s zijn: strand of zwembad? Twee of drie ijsjes? Zelfs als ik moe ben van het onafgebroken papa, papa, papa. We doen niet aan ‘manana, manana’.

Want straks, over een paar weken, roept mijn kleine grote vriend de hele dag mama, mama, mama. Dan hoop ik dat zij samen net zo genieten. En dat ik er kan zijn voor de pechvogels die er nu heel anders bij zitten. Want die zijn pas echt eenzaam.