Op het Forum Romanum (het Romeinse plein), hier een paar honderd meter verderop, staan een paar zuiltjes. Gewoon in de openbare ruimte heeft de gemeente Voorburg in tekeningen, met de vondsten uit de grond en in tekst de geschiedenis van de plek geduid. Hoe het er uit heeft gezien, wat er gedaan werd, hoe er geleefd werd. Leitjes en een soort griffel zijn gevonden. Oftewel schrijfgerei uit een school. Een tekening laat zien hoe er waarschijnlijk les gegeven werd. Een leraar voor de klas die kennis overbrengt. Een klas van ongeveer dertig leerlingen. Tweeduizend jaar geleden.

Mij ontroert die gedachte. Ook toen al! Mensen met een ideaal: lesgeven, kennis overdragen en kennis delen. Dag-in-dag-uit met jonge mensen werken met de wil om hen als mens een beetje verder te brengen. Docenten waren en zijn mensen met een missie. Ze lijken daarin op de politiemens, de dokter en de verpleegster/verpleger. Een beroepsgroep met mensen die iets voor anderen willen betekenen. Die daar ook voor een groot deel hun geluk aan ontlenen.

Hoe verdrietig maken mij dan al die voorstellen van bureaus en denktanks (vaak van ver buiten het onderwijs), zoals recentelijk van de Onderwijsraad om maar weer eens naar het proces te kijken. Is het een poging om weer eens wat publiciteit te halen door onder het mom van ‘noodzakelijke vernieuwing’ voorstellen te doen, waardoor er bijna niemand meer in bovenstaande beroepen wil werken? Van IPadschool tot ‘gewone mensen met interessante levensverhalen of praktijkkennis laten invliegen’; van e-learning tot DOLA, docent – op- loopafstand op grote werkvloeren (sic!). Of het idee dat een docent carrière moet kunnen maken door te kunnen hoppen tussen basisonderwijs en voortgezet onderwijs? (Is het MBO in dit verhaal weer eens vergeten?)

De voorstellen blijken vaak onbetaalbaar of gewoon idioot. Alleen voordat dat wordt gezien, zijn er jaren versleten en zijn er weer meer docenten afgehaakt. De meeste voorstellen gaan voorbij aan de werkelijke inhoud, zoals die er al sinds de Romeinen is en er ook zal blijven: dag-in-dag-uit voor een klas staan. In die docent moet geïnvesteerd worden. In zijn of haar kennis; in zijn of haar vaardigheden.

Dat er maar vier mensen zijn die anno 2018 het vak Nederlands studeren aan de universiteit van Amsterdam zou voor elke Nederlander een hele, hele grote zorg moeten zijn. Goed onderwijs begint en eindigt tenslotte bij de man/vrouw voor de klas. Wie gaat straks zorgen dat een onbegrijpelijke zin uit een veel gezongen sinterklaaslied ‘makkers staakt uw wild geraas’ nog uitgelegd kan worden?

Yvonne Hagenaars