Woorden. Bluisterig. Ik vraag me af wie van u dat woord ook gebruikt. Mail mij of Twitter me. Facebook of Insta mag ook. Ahh, al die media. Daar wordt mijn moeder nu weer bluisterig van.

Mijn moeder gebruikt dat woord voor dagen als deze. Als er vlagen van wolken in de lucht zijn, als het een beetje koud is, als er een vaag windje is en het leven er herfstig uitziet. Zaterdag was het weer voor elfjes en kabouters maar ook zo’n dag waarop je je voor kunt stellen dat je iemand gaat begraven. Een dag voor een crematorium waar je natuurlijk niet wilt zijn.

Toch was ik zaterdag in Haagse Duinen. Geheel onverwacht bracht ik een van mijn vriendinnen een laatste groet. Zo’n vriendin die er altijd geweest is, die hier in Rijswijk woonde in de Henriette Roland Holstlaan. Als de raad heel af en toe vroeg afgelopen was, ging ik bij haar langs. Zo’n vriendin die mij als vrijgezel, als moeder, als ambtenaar, als docent, als ex en als geliefde in wisselende samenstellingen heeft meegemaakt. Als vanzelfsprekend; je hoefde elkaar niet vaak te zien om te weten dat zij er was.

Een vrouw van een andere politieke richting. Een die de etiquette leefde en dat juist als bijzonder prettig ervoer. Hoe makkelijk wordt het leven niet als je weet hoe het hoort? Een woord als bluisterig daar zou ze van gehouden hebben.

Zij was voor mij een van mijn ankers. Wil kende ik al toen het huidige stadhuis van ons Rijswijk nog het ministerie van Onderwijs Cultuur en Wetenschappen was. Ook toen het het departement van Welzijn Volksgezondheid en Cultuur werd, werkten wij daar beiden. Bogaardplein. Per verdieping door kunstenaars vormgegeven liften en entrees. Kom daar nog eens om.

Over dit soort onderwerpen, over vertrouwen in een overheid die voor je zorgt en zeker over de kwaliteit van het onderwijs die zij almaar zag afnemen, kon mijn vriendin zich vreselijk opwinden. Dat haar neefjes en nichtjes niet meer weten wie Willem van Oranje nu precies was, nooit meer een boek lazen, niet meer weten dat ‘zij dat ook niet kunnen’ want je zegt nu eenmaal hun. Dat met alle keuzestress die de marktwerking gewone mensen heeft gebracht ook nog eens Sesamstraat op een onmogelijk moment werd uitgezonden. Daar konden we ook samen goed over spreken. En vooral over dat het allemaal mensenwerk is en dat een betere wereld daar begint. Geholpen door een overheid die zorgt voor je welzijn.

Zij was er gewoon altijd en nu is ze er ineens niet meer.

Ik zou er zo aan het begin van de week, bluisterig van worden.

Yvonne Hagenaars