René Marquard genoot twee weken lang van de Olympische Winterspelen. Tijd om oud Omroep Rijswijk medewerker Edwin Cornelissen te vragen zijn ervaringen in Zuid-Korea

Hoe kijk jij terug op deze Winterspelen in Zuid Korea?
Edwin Cornelissen:”Met heel veel voldoening en plezier. Allereerst waren het natuurlijk fantastische Spelen, met veel Nederlandse successen. Daar heeft iedereen van kunnen genieten, ikzelf ook. Daarnaast beoordeel je het als verslaggever ook op hoe het was om er te werken. En dat was geweldig. Het waren lange dagen, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, van hot naar her. Maar intenser dan dit gaan de Spelen niet worden. En daar doe ik het voor.”

Alles tot in de puntjes geregeld daar in Zuid Korea?
“Absoluut. De organisatie in Korea heeft het geweldig gedaan. In vergelijking met andere Spelen waren de reistijden relatief kort. Shuttlebussen reden volgens een strak schema. Uiteraard was er veel security, maar niet op een onprettige wijze. De Koreanen waren vriendelijk, alles ging er heel relaxed. En die houding slaat over op iedereen. Ook de NOS had de zaken goed voor elkaar in Korea. We logeerden in appartementen. Zo bleef het toch een beetje huiselijk, die drie weken van huis.”
Nederland naar huis met 20 medailles. Mogen we weer trots op zijn. Hoe heb jij die sfeer rond NL team mogen beleven?
“Als razende reporter was ik overal, behalve op de schaatsbaan. Dus de successen van Sven, Ireen en Kjeld heb ik op afstand gevolgd. Het shorttrack heb ik wel van dichtbij meegemaakt en dat was heel bijzonder. Die sport is zó groot, en zó spectaculair. Het stadion zat iedere avond stampvol met 14.000 veelal bloedfanatieke Koreanen. De ambiance was zinderend. Als je daar dan de Oranje-successen van Sjinkie Knegt, Yara van Kerkhof en Suzanne Schulting mag beleven, maakt dat een onuitwisbare indruk.”

Wie heb jij van team NL mogen interviewen en welk interview is je het meest bijgebleven?
“De schaatsers sprak ik dus niet, de shorttrackers, snowboarders en skeletonners wel. Maar ik heb ook veel reportages over de internationale sterren kunnen maken: Marcel Hirscher, Lindsey Vonn, Shaun White. Dat was een van mijn doelen: aan onze luisteraars overbrengen dat de Spelen zoveel méér zijn dan schaatsen alleen. Het meest bijzondere interview was het interview met de shorttrackdames, nadat zij brons hadden veroverd op de relay. Het scenario was geweldig: de dames hadden zich niet geplaatst voor de A-finale, moesten het doen met de troostfinale. Voor de eer besloten ze zo hard mogelijk te rijden, zodat ze de rit zouden winnen in een wereldrecordtijd. Dat lukte. Vervolgens zagen zij dat in de A-finale twee van de vier ploegen een straf kregen, waardoor ze doorschoven in het klassement en zich terugvonden in een bronzen positie. De euforie bij die dames was zo overweldigend, ze stonden stuiterend voor mijn microfoon. Die pure emotie was fantastisch.”



Wat was voor jou op deze Spelen het hoogtepunt en laten we dan ook maar het dieptepunt benoemen.
“Hoogtepunt voor mij was de gouden medaille van Suzanne Schulting, dat was voor mij dé medaille van deze Spelen. Schulting beleefde eigenlijk een heel moeizaam toernooi, je zag haar aanvankelijk worstelen met zichzelf en met alle indrukken die ze opdeed tijdens haar eerste Spelen. Vergis je niet, ze is pas 20 jaar. Maar op zeker moment zag je bij haar de knop omgaan, ineens was er de focus en dat resulteerde uiteindelijk in die gouden dag. Het was zo'n race waarin alles klopte. Ze maakte precies de goede keuzes, in een veld met alleen maar wereldtoppers, inclusief twee Koreaanse dames. Schulting won in het hol van de leeuw. Na afloop kon ze nauwelijks bevatten wat ze had gepresteerd, zo bijzonder.
Een sportief dieptepunt vond ik snowboarder Niek van der Velden, de allereerste Nederlander die in Korea in actie zou komen, op het onderdeel slopestyle. We waren net aangekomen in het Snowpark toen we hoorden dat Niek tijdens zijn trainingsruns ernstig ten val was gekomen. Aanvankelijk was de hoop nog dat alleen zijn schouder uit de kom was geschoten. Maar in het ziekenhuis bleek zijn bovenarm te zijn gebroken. Einde Olympische Spelen, zonder dat hij een seconde in actie was gekomen. Dat vond ik heel sneu voor die jongen.”

Wat onderscheidt deze Spelen zich van de vorige Winterspelen die jij hebt mee mogen maken?
“Iedere Spelen heeft weer zijn eigen magie. Maar als ik deze Spelen vergelijk met die van Sochi 2014, dan is het toch de relaxte sfeer. De Koreanen hebben er alles aan gedaan om de Spelen comfortabel te maken voor iedereen. Het was een en al vriendelijkheid. Dat miste ik in Sochi soms.”



Nog iets van die bijzondere sfeer meegekregen van de Noord en Zuidkoreanen te samen?
“Het enige dat ik daarvan meekreeg, was het vak met Noord-Koreaanse dames die in het shorttrackstadion geheel synchroon met hun vlaggetjes wapperden en hun liedjes zongen. Dat vak trok veel bekijks, het leek een en al vrolijkheid. Maar ik heb ook verhalen gelezen dat die dames allesbehalve gelukkig zijn, als een soort slavinnen worden gebruikt, dus ik vond het erg dubbel.”

Het moet daar erg koud zijn geweest....
“Dat was het zeker. Met name in de eerste week was het soms afzien in de bergen. Temperaturen rond -15 graden, met een gevoelstemperatuur die nog eens tien graden lager lag. Ik droeg vaak vier lagen kleding, dan was het te doen. Maar ik heb er ook collega's zien rondlopen in hun spijkerbroek en gymschoenen. Niet verstandig.”

En nu kijk je uit naar het volgende sportevenement en dat is.....
“Het WK shorttrack, over anderhalve week in Montréal! Dat wordt ook supergaaf. Voor Suzanne Schulting moet het geweldig zijn om daar te starten als de Olympisch kampioene. Voor Sjinkie Knegt zal het WK, ondanks zijn zilveren medaille, in het teken staan van revanche. Hij had meer van de Spelen verwacht. Daar verwacht ik veel van, want een getergde Sjinkie Knegt is tot grootse dingen in staat. Canada is ook een echt shorttrackland, dus mooi dat we daarheen gaan.”.