door Jan D. Swart

De bestseller-auteur Michel van Egmond vond dat Dick Advocaat het weer mooi voor elkaar had bij de eerste persconferentie van Feyenoord. ‘’Ik kreeg – om toegelaten te worden – heel serieus een polsbandje om en dan ben je als onderwerp toch een hele grote.’’

En daar zat Dick Advocaat, donderdagmiddag tegen twee uur. Hij oogde goed, keek de zaal in en moest lachen toen RTL-nieuwsverslaggever Jaap van Deurzen zei dat hij ’s morgens bij de training een supporter had horen roepen dat Dickie weer uit de mottenzak gekropen was.

‘’Daar heeft ie dan gelijk in’’, repliceerde de nieuwe trainer van Feyenoord, die dateert uit het tijdperk van de gezelligheid en meteen ook aangaf hoe de verhoudingen liggen, want hij had Cor Pot en John de Wolf niet naar de Fred Blankemeijerzaal in De Kuip meegenomen. Wel zijn eerste indrukken.

‘’Ik vond de groep vanmorgen stil’’, zei hij. ‘’Geen wanklank onderling gehoord bij het partijtje en dat hoort toch eigenlijk wel. Als er iets fout gaat moet je elkaar hardop corrigeren. Merkwaardige ervaring. En nu zeggen ze wel dat voetballers elkaar automatisch begrijpen, maar dat is echt niet zo. Daar ben ik wel van geschrokken.’’

Ook moest Advocaat uitleggen waarom hij nu wel ja tegen Feyenoord had gezegd, terwijl het afgelopen zomer nog een dikke nee was geweest. ‘’Toen zeiden ze van alle kanten tegen me: je moet de kranten eens lezen. De supporters zeggen dit. En de supporters zeggen dat. En ik liet me ook nog verleiden om het te lezen en toen dacht ik: daar heb ik geen zin in. Normaal loop ik er niet voor weg, maar toen wel.’’

Vol overtuiging keek hij de zaal in en zei: ‘’Maar dat heb ik nu anders opgelost: ik lees niks meer.’’

'Dit heeft die club nodig'

Koren op de molen voor een bijdehandje in de perszaal, die Advocaat eraan herinnerde dat het bestuurlijk niet helemaal koek en ei was. Met andere woorden: Feyenoord heeft wel heel veel Vrienden die lekken, maar misschien heeft u dat ook niet gelezen. Nou, dat had hij dus wel. ‘’Maar daar bemoei ik me niet en ik ben het niet van plan te doen ook. Maar laat ik dan wel dit zeggen: als een elftal wint, dan is er geen commentaar over bestuursfuncties.’’

Er was ook nog een journalistieke vertegenwoordiger van Veronica, die duidelijk in opdracht van Wilfred Genee moest vragen of hij zijn analyses bij Europa Cupwedstrijden niet zou gaan missen. Maar hij zei geen nee, Advocaat. Ook geen ja. Eigenlijk kwam het erop neer dat hij als een kind zo blij was dat Feyenoord hem gevraagd had, ‘’want ik had anders geen excuus om daar weg te komen.’’

De sfeer was luchtig.

En omdat het nu eenmaal zo hoort bij een presentatie van een nieuwe trainer, eindigde hij met veel hoop en zegen. Leo Beenhakker zei ooit: ‘’Het komt allemaal goed.’’ Advocaat beperkte zich tot het compliment ‘’dat het best een aardig elftal is’’ en toen hij dat - al pratende - misschien iets te positief vond, voegde hij eraan toe: ‘’In elk geval kunnen ze solo goed uit de voeten.’’

Twee uur later verliet bestseller-auteur Michel van Egmond (Gijp, Kieft, enz) als laatste de zaal en zei: ‘’Ik heb die trainerswisselingen bij Feyenoord nu al tien keer meegemaakt en het blijft leuk. Dit heeft die club nodig.’’

Het polsbandje nam hij mee naar huis. ''Lijst ik in. Als bewijs voor veranderde tijden.''