De inflatie, veroorzaakt door de geëxplodeerde energiekosten en stijgende voedselprijzen zorgt ervoor dat mensen met een minimum inkomen de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen.

Steeds vaker is er al in de derde week van de maand geen brood meer op de plank. Dat wordt steeds schrijnender. Vrijwilligster Mirjam Stichter heeft in haar woonplaats Voorburg heb ik begin februari 2022 een huisje met weggeefproducten voor mijn woonkamerraam gezet.

Zij schrijft hierover.

In eerste instantie alleen nog voor verzorgingsproducten zoals shampoo en maandverband. Dat waren de eerste zaken waar de minima geen geld meer voor hadden. Ik ben zelf arbeidsongeschikt maar eerder werkzaam als projectcoördinator ‘Een Sint voor ieder kind’, en vanuit mijn oude netwerk kreeg ik steeds vaker hulpvragen: “Ik schaam me dood Mirjam, maar ik heb niks meer in de koelkast om te eten, weet jij raad?”, lieten mensen me via Facebook weten.

Het begon in februari met een paar vragen per maand. Ik ritselde uit mijn brede netwerk een paar boodschappenbonnen en knoopte de eindjes van de maand voor die paar gezinnen weer aan elkaar. Op de buurtapp Nextdoor zette ik hulpvragen uit. “Wie heeft er nog spullen over die ik kan uitdelen?” Het werkte, de plastic tassen, gevuld door de beter bedeelde mensen uit de samenleving, stapelden zich voor mijn voordeur op. Het verzorgingsmiddelenhuisje werd uitgebreid met een schoenenhuisje en daarmee konden ook Oekraïense vluchtelingen geholpen worden.

In mei waren de voedselaanvragen al verdriedubbeld en eind september hielp ik met mijn dochter 60 gezinnen met het hoogstnoodzakelijkste voedsel zodat ze geen honger hoeven te lijden. De kosten voor deze hulpactie komen via mijn netwerk, want de gemeente heeft geen actie ondernomen op mijn hulpvraag. Via ‘Vlietwensen’ is er wel een budget beschikbaar gesteld voor de aanschaf van een extra kastje. Gemeenteraadsleden lieten weten grote bewondering te hebben voor mijn inzet en ik kreeg een bos bloemen van de wethouder. “Hoe komt het toch dat mensen wel bij jou aankloppen en niet bij de Sociale Dienst?” vroeg een vertegenwoordiger van de VVD.

Het is schaamte en angst voor de overheid, weet ik. Alleenstaande moeders zijn als de dood dat Jeugdzorg zich met hun gezin gaat bemoeien. De ervaringen zijn slecht. Dan liever via een vertrouwde particulier om hulp vragen. Mijn dochter en ik geven het goede voorbeeld. Samen doen we wat we kunnen om de minima in onze buurt toch een extraatje te bezorgen. Want het zijn niet alleen de dagelijkse boodschappen die tekort schieten. Ook een verjaardag vieren, kleding, dagjes uit met de kinderen, laptops voor school of een kerstcadeautje schieten er meteen bij in als mensen in stille armoede leven. Daarom staat mijn huis nu vol met ingezamelde kerstcadeautjes die allemaal binnengebracht zijn uit de samenleving waar ik met mijn dochter Kerstpakketten van ga maken. We hebben er inmiddels een dagtaak aan.

“Maar dit kunnen wij niet lang meer volhouden op deze manier”, heb ik al meermaals laten weten. Mijn eigen ziekte beperkt mij in mijn energie, de hoeveelheid hulpvragen groeit ons boven het hoofd. In juli heb ik de gemeente om hulp gevraagd en die herhaal ik nu nogmaals. “Er moet hulp vanuit de gemeente komen. De stille armoede is zo schrijnend. We kunnen die mensen toch niet laten verkommeren? En dan te bedenken dat ik alleen maar een stukje van de gemeente Leidschendam-Voorburg kan helpen.