Mevrouw Maywald werd 94 jaar.

Afgelopen maandagochtend fietste wethouder Gijs van Malsen naar het uitvaartcentrum in de bossen. Voor de deur stond een medewerker. Men verwachtte mij. Binnen lag mevrouw Maywald in een paarse jurk. Vreedzaam. Ze had geen nabestaanden.

"Ik was de enige aanwezige", aldus Van Malsen. "Samen met de uitvaartondernemer vroeg ik me af wie ze was. Had ze familie gehad? Vrienden? Hoe waren haar laatste jaren? Niemand wist het. Zelfs in het tehuis waar ze woonde kon niemand iets over haar vertellen. Verzorgers zijn overbelast, bezig met administratie en tijdsdruk. Een gevoel van vervreemding bekroop me. Hoe zijn we in een samenleving beland waarin iemand na bijna een eeuw leven alleen sterft, zonder dat iemand haar verhaal kent?".

"We noemen dat eenzaamheid, en zien het als een individueel probleem. Maar het is een symptoom van een samenleving waarin mensen van elkaar verwijderd raken. Gedreven door neoliberaal marktdenken en prestatiedruk ontstaan er diepe kloven in onze samenleving. De sociale basis brokkelt af. Twee jaar geleden werd mij dit schrijnend duidelijk bij de start van de Week Tegen Eenzaamheid. De staatssecretaris stuurde een videoboodschap, en de kern van de campagne was: zeg elkaar wat vaker gedag in de portiek, dan wordt iedereen vanzelf minder eenzaam. Alsof dat genoeg is. Eenzaamheid los je niet op met vriendelijke groeten. Je lost het op met sterke buurten, betaalbare woningen en een bloeiend maatschappelijk middenveld. De sociale basis". 

"In Rijswijk vinden jaarlijks zo’n tien gemeentelijke begrafenissen plaats van mensen zoals mevrouw Maywald. Ik heb me voorgenomen dat er altijd iemand van de gemeente bij is. Niemand zou alleen begraven mogen worden. Het herstelt de sociale basis niet in één klap, maar het is wel een begin".