De Top2000 op de radio net iets te hard aan. Het deeg voor de oliebollen dat staat te rijzen in de oven; op 50 graden. Een beetje onrustig gevoel in de buik: had ik niet nog wat nuttigs moeten doen, opruimen bijvoorbeeld?  Heeft iedereen die aan wie ik dat wilde sturen aan het einde van het jaar een groet gekregen? Wat gaat het nieuwe jaar brengen?

Samen met geliefde het NOS-journaaloverzicht 2019 teruggekeken. (Ik zie uit naar het overzicht 2019 van Rijswijk, gemaakt door een degelijke en betrokken nieuwszender.) Het item dat er met kop-en-schouders bovenuit steekt: hoe gaan we die opwarming van de aarde met alle problemen die dat met zich meebrengt, met z’n allen te lijf?

Maar ook: wat hebben we het hier in Nederland, hier in Rijswijk toch goed. Voor mij is de vraag ‘wat ga ik daarvan merken?’ geen vraag: kijk om je heen. Mijn Engelse kamerbewoner is iedere dag weer dankbaar dat je hier steeds dezelfde prijs betaalt voor een ritje in de tram of bus. En dat die altijd rijdt. Dat is bij zijn familie in midden-Engeland wel anders. (Dankzij de privatisering van het Openbaar Vervoer is het al jaren in gebieden buiten Londen de vraag óf er een bus komt en vooral wát die kost.) En ook: wat is het hier schoon en opgeruimd! (In vele gemeenten buiten ons Nederland is o.a. de vuilnisdienst in handen van de maffia) Dus is het een gore troep in vele gemeenten, neem Rome. Valt er dan niks aan te merken op ons Avalex? Tuurlijk. Maar alles een beetje in perspectief zien in deze mondiale wereld, is niet verkeerd.

Als ik het jaar weeg,  wat weegt dan het zwaarst? Het zoet en de liefde of het zuur en het verdriet? Ook in onze familie zijn er ons dierbaren ontvallen. En ja, de dood is iedere keer weer een onverwachte en niet gewenste gast. Tineke, mijn geliefde schoonzus die ik maar zo kort mocht kennen, zal er nooit meer bij zijn. Maar ook mijn geliefde kat Puntje, die tenslotte zeventien jaar lief en leed met ons deelde, is niet meer. Groot en klein leed. Maar alles mag er zijn, en zonder zuur geen zoet.

Dus overwint in mijn hart en hoofd, het zoet. Vooral al die mooie gewone momenten van alledag. Dat je je kinderen kunt bellen, dat je zomaar iedere dag ‘schat’ tegen iemand kan zeggen. Dat mensen blij omkijken als je op je nieuwjaarswandelingetje ‘gelukkig nieuwjaar’ roept.

Dus 2020? Laat maar komen. Hopelijk met wijze leiders, klein en groot, ver weg en dichtbij die zich maar al te goed realiseren dat in dit jaar van 75 jaar vrij Nederland dat je terugkrijgt wat je geeft.  Dus kom er maar in: liefde. Liefde voor alles wat leeft, voor elkaar.

Ik wens u en de uwen een wijs, schoon, gematigd, sociaal maar vooral liefdevol 2020

Yvonne Hagenaars