Ooit in 1976 zat ik op de Havo. Daar hadden ze, heel vooruitstrevend, elk jaar projectonderwijs. 1975 was het de staatsgreep in Chili. Dat speelden we dan na onder leiding van een zeer goede spelcommissie. Avant la lettre. Het spel met Havo 4 verliep precies zoals die staatsgreep was gegaan.

Ik bleef zitten. Teveel feest, kroeg en drank. Toen al.

Maar toen de herhaling. Het Midden Oosten conflict. Dat liep wat anders. We werden ingedeeld en opeens was ik Yasser Arafat met anderen als PLO.

Nu heb ik alles meegemaakt. Wel in Nederland. Zesdaagse oorlog, Jom Kipoer, Zwarte september, Entebbe, het Japanse rode leger, München. Later nog Sabra en Shatila. Het werd er allemaal niet fraaier op.

Terug naar 1976. De simulatie van dat moment. Geloof me dat was niet fraai. Tot ontzetting van de docenten had ik de Sovjetrepubliek bankroet gemaakt door heel veel geld weg te trekken voor raketbases in een vrij Palestina. Samen met de toenmalige Arabische Staten en de PLO hebben we toen Israël de zee in gedreven. 

Het was een spel. Maar de gekte slaat soms toe. Ongelofelijk veel doden. Sloeg nergens op.

Dat gebeurt als je niet meer luistert naar elkaar. Als je verstrikt raakt in je eigen gelijk. En daarom vrees ik dat de tweedeling in onze straten toe gaat nemen. En, daar helpen testosteron politici niet echt.