Waarom kijk ik er niet van op dat VVD-coryfee Neelie Kroes weer eens in opspraak is? Waarom val ik niet van mijn stoel dat de oud-politica, die een tijdje ‘de machtigste vrouw van Europa’ werd genoemd, als gevorderde pensionado nog te koop bleek voor de taxi-cowboys van Uber? 

Ben ik wellicht niet verbaasd, omdat onze powerlady naadloos aansluit in het rijtje van Robin Linschoten, Henry Keizer en nog een hele reeks andere liberale zakkenvullers? Ach nee, hoewel de VVD absoluut koploper is in louche zaken, vinden we die types net zo makkelijk onder de Christen-Democraten, de Sociaal-Democraten en politici van andere kleur.

De een rotzooit wat met declaraties, de ander bevoordeelt een project-ontwikkelaar en weer een derde doet een beetje omkoping, witwassen en valsheid in geschrifte. Dan heb je ook nog de rommelaars met vergunningen, de huisjesmelkers en de bewindslieden die tussentijds afhaken om te gaan cashen in het bedrijfsleven; bij voorkeur in de sector waar ze reeds actief waren.

Maar Neelie is een ander verhaal. Aan de voormalig minister en Eurocommissaris hangt al een kwalijke geur sinds haar vriendschap en zakelijke contacten met de criminele vastgoedbaron Dirk Paarlberg; uiteindelijk tot in hoogste instantie veroordeeld voor witwassen namens topcrimineel Willem Holleeder. En om het nog schokkender te maken: het ging om miljoenen die waren afgeperst van Willem Endstra, de geliquideerde bankier van de onderwereld. 

Netwerk-Neelie - zoals de lobbyiste na haar vertrek uit de Nederlandse politiek werd genoemd - wist destijds niet hoe snel ze het 14de-eeuwse kasteeltje van Paarlberg in Maarssen - waar zij gratis kantoor mocht houden - moest verlaten. Ze zou zelfs midden in de nacht haar spullen hebben gepakt. Zoals ze ook vertrok bij haar echtgenoot Bram Peper, toen die als burgemeester van Rotterdam een bonnetjesaffaire aan zijn broek kreeg.

Nina Brink

Er waren al eerder omstreden contacten, waarvan Neelie zich hals over kop ontdeed. Zo was ze president-commissaris van automatiseringsbedrijf Newtron, een bedrijf waarin Nina Brink en Willem Smit participeerden. Nina Brink herinneren we ons nog van haar latere windhandel met World Online en Smit kwam (ten onrechte) in opspraak wegens vermeende handel met voorkennis in aandelen van zijn bedrijf Datex Software.

‘Zeg mij wie uw vrienden zijn en ik zal zeggen wie u bent’, luidt het spreekwoord. En dat weet Neelie maar al te goed. Kwam ze in het verleden weg met uitvluchten als zou ze te laat hebben ontdekt dat ze ‘te maken had met mensen die het verschil tussen mijn en dijn niet kenden’ of een kreet als ‘ik ben erin getuind’, gaandeweg lijkt mevrouw Kroes wel erg vaak verwikkeld in schimmige zaken.

Zoals de miljoenensubsidie die ze als minister toekende aan afvalverwerkingsbedrijf TCR, terwijl ze nadrukkelijk was gewaarschuwd dat TCR milieufraude pleegde. Ze werd ervan verdacht vervolgens te hebben gelekt dat de Rijksrecherche het bedrijf onder het vergrootglas legde; parlementair onderzoek leverde echter geen aanwijzingen die dat staafden. 

Niet geheel zonder kleerscheuren eindigde haar voorzitterschap van een consortium van Nederlandse bedrijven dat zes fregatten aan de Verenigde Arabische Emiraten probeerde te slijten. Het bleek namelijk dat ze in die rol tegelijk de zakelijke belangen van haar vriend Joop van Caldenborgh behartigde. Ze moest haar functie neerleggen, maar hield er wel weer een schnabbel bij een onderneming op de Bahama’s aan over; iets dat ze - terwijl ze inmiddels Eurocommissaris was - vergat te melden tot het in de Panama Papers naar buiten kwam..

Hoe vaak kan iemand schuldeloos in opspraak komen? Neelie is alles behalve naïef. Berekenend en geslepen lijken betere kwalificaties. Er is een weinig vleiende biografie over haar verschenen, die daar weinig misverstand over laat bestaan. De uitgelekte e-mails van de Uber-directie geven nu een ontluisterend beeld van een bejaarde vrouw, die regels in de wind slaat en kronkelpaden bewandelt om nog wat extra centjes binnen te harken. En dat voor een powerlady die in 2010 nog kans maakte de eerste vrouwelijke premier van Nederland te worden. 

In haar plaats kregen we Mark Rutte. Net als Neelie ook geen toonbeeld van betrouwbaarheid. Sterker, misleiden, liegen en bedriegen lijken Marks grootste hobby. Maar ik kan me niet voorstellen dat Rutte zich voor wat centen zou hoereren. Dan zou ik wel degelijk van mijn stoel vallen.