Ooit zat er bij Matthijs van Nieuwkerk een jongen aan tafel die een oplossing had voor het plasticprobleem. Dat schenen wij namelijk te hebben. Plastic was een bedreiging voor de planeet en voor wat allemaal niet meer. We mochten van geluk spreken dat we überhaupt nog leefden. Lang verhaal kort: die jongen kreeg het voor elkaar om een groot schip met zijarmen te laten fabriceren. Met die armen konden vele kilo’s plastic uit de zee worden gevist. Kostte enkele miljoenen, maar dan had je ook wat. Vooral veel publiciteit, want de hele wereld stuurde roedels perswolven naar onze kust om te zien hoe die ingenieuze berenboot de wereld aan het redden was. Maar mensen die nadachten zagen het meteen al: zo er al een plasticprobleem was, was dit een gevalletje druppel en gloeiende plaat.
En was er eigenlijk wel een plasticprobleem? De media hebben zich er nooit diepgravend mee beziggehouden. Waarom zouden ze, het ene filmpje was nog indrukwekkender dan de andere foto. Wie het bestaan van een plasticprobleem in twijfel trok, diende te worden opgenomen in een gesloten inrichting met geblindeerde ramen. Maar misschien zouden diezelfde media eens moeten uitzoeken hoe de economische hazen lopen in plastic country. James Gandolfini alias Tony Soprano maakte, een kwart eeuw geleden alweer, duidelijk dat er in ‘waste management’ heel veel geld te verdienen viel. Dat is met plastic en de verwerking daarvan niet anders. Ja, ik weet het, ook ik heb weleens een rapport gelezen en hoor en zie alarmerende berichten langs komen. Maar ik geloof er niet in. Het is desinformatie, verspreid door belanghebbenden, die zich aan plastic-afval kleurenblind verdienen. En vanzelfsprekend in de rug worden gedekt door de fanatieke klimaatgestapo die maar één ding wil: ons bang maken.
De plasticindustrie geniet er met de volste teugen van. Gewone plastic draaidoppen op frisdrank- en andere flessen behoren tot het verleden. Het plastic dopje kun je er niet meer helemaal los van afdraaien. Het blijft vastzitten aan een dun ringrandje. Met hilarische gevolgen. Zodra je begint met schenken klettert de frisdrank alle kanten op. En was je van plan direct uit de fles te drinken, dan is een slabbetje geen overbodige luxe. Bleef het daar maar bij, we zouden er smakelijk om kunnen lachen. Maar dat doet het niet, want er zijn weer wat deugers doorgeslagen. Hun kenmerken: geloven alles wat er in de media wordt verkondigd en zijn bevreesd om door de omgeving te worden uitgemaakt voor milieuvernietiger. Willen het niet op hun geweten hebben dat door hun toedoen de blaartrekkende boterbloem en de ongeslachtelijke zeevonk het loodje leggen.
KNVB: nationaal kampioen deugen
Tot de epidemisch groeiende groep deugers behoort sinds enige tijd ook de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond. In hun onmetelijke onwijsheid hebben ze in Zeist besloten dat er op de Nederlandse voetbalvelden, of liever: in de kleedkamers, geen limonade in plastic bekertjes mag worden geserveerd. Dus heb jij als pupil of junior lekker gevoetbald, en misschien nog wel gewonnen ook, dan ben je blij, want je krijgt… o nee, sorry, mag niet, is doodzonde, je krijgt na afloop géén limonade.
De KNVB omschrijft de maatregel als volgt, en uiteraard mag het mateloos irriterende begrip ‘duurzaam’ niet ontbreken: ‘Wegwerpbekers en -bakjes die plastic bevatten mogen niet meer worden aangeboden. (…) Het is dus raadzaam om tijdig over te stappen op duurzamere alternatieven. Veel bekers en bakjes die eruitzien alsof ze van karton zijn, bevatten kunststof om ze water- en vetafstotend te maken. Zelfs bekers en bakjes met een ‘plasticvrij’ keurmerk kunnen plastic bevatten. (…) Laat je daarom goed informeren door je leverancier. Ook bekers en bakjes gemaakt van bioplastic vallen onder de nieuwe regelgeving en zijn dus ook niet toegestaan.’
Wat mag wel? De KNVB doceert andermaal: ‘Het aanbieden van herbruikbare alternatieven, zoals afwasbare kopjes, glazen (let op, niet langs de lijn!), harde kunststof bekers en ‘glazen’, borden en bakjes van hard kunststof. Vraag bezoekers om zelf een beker of bidon mee te nemen en vul deze ter plekke.’
Dit is geen tekst van Hans Teeuwen of Theo Maassen., het is echt waar, ik verzin het niet. Deel die gekte graag met u. Hoop dat u inziet dat het uitsluitend gaat om nog meer geld verdienen. Maar hoop vooral dat zoveel mogelijk voetbalclubs schijt hebben aan de KNVB. En hun jonge voetballertjes gewoon limonade blijven geven in plastic bekertjes. Die – dat dan weer wel want met mij valt best te onderhandelen – na het consumeren niet worden weggegooid, maar even omgespoeld en de volgende wedstrijd weer gewoon worden gebruikt. Win win, heet zoiets.