Het is de belangrijkste eet-vraag die bestaat. Wanneer je de rest van je leven nog maar één ding mag eten, wat is dat dan? Stel de vraag aan een ander, en u doet meteen kennis op over diens karakter.

Zelf twijfel ik tussen appels, bonbons of pandan, om precies te zijn de pandan spekkoek zoals ik die eens at op bezoek bij de stichting Nasi Idjo in Enschede. De stichting bestaat niet meer, maar ik vermoed dat veel mensen als ik zijn, die hun herinneringen koesteren. Nu hoor ik daar meteen bij te vermeldem dat ik vergeten ben waarom ik vanuit de Randstad naar Enschede treinde en ook al wie ik allemaal ontmoette, want de herinnering aan de middag is versmald tot het eten van pandan spekkoek, en zo intens is het herinneren daardoor geworden, dat ik nog steeds een echo kan oproepen van de smaak van dat groene goud.

Ik zat op een stoel, ik was in gesprek, en ik zag uit mijn ooghoek langzaam een schaal met groengoude driehoekjes in beeld zweven, een warmzoete geur verspreidend waardoor ik stil viel. “Eet maar, hoor,” zei iemand uitnodigend. Ik at. Zo had ik het nog nooit geproefd, en ik dacht misschien is het zo bedoeld, dat zachte met toch de scherpte van specerijen, dat zoete maar toch met een verfijning daarin die aandacht afdwingt. “Neem nog een stukje,” zei dezelfde stem.

Lang verhaal kort, de halve schaal ging leeg en ik kreeg een pakje mee voor onderweg.

In de bus was ook dat snel op.

De week erna leefde ik zowat op water en worteltjes, want ja, ik eet graag maar ik wilde ook graag in mijn kleren blijven passen.

Het verbaast me dat zelfs de herinnering iets van de smaak terug brengt en dat het me troost in deze tijd zonder koempoelans. Zelf bakken kan ik niet, en zeker niet op die superieure manier, wat anderzijds weer helpt bij op gewicht blijven. Terugdenken is dus wat ik over hou en in dit geval is dat veel. Goede herinneringen zijn waardevol gezelschap.

Misschien eet ik de rest van mijn leven appels, als ik moest kiezen. Niks mis mee, je kunt er van alles mee, zelfs ik in mijn gebrekkig uitgeruste keuken, maar dan zal ik toch vaak terugdenken aan die ene middag in Enschede, waar ik een eetherinnering kreeg die een leven lang meegaat, en dat is veel waard.

https:/www.indischeschrijfschool.nl