Zet een mooie meid als scheidsrechter op ’t veld en de mannen van ADO Den Haag lopen ineens een stuk harder. Acht wedstrijden werd er als lapzwansen gespeeld met slechts één overwinning naast twee verloren duels (waarbij een vernederende 0-5 in eigen stadion) en de rest eindigend in gelijkspel. En net als de ADO-directie verzucht dat promotie naar de eredivisie dit seizoen niet langer het doel is, wordt er met liefst 5-1 van Top Oss gewonnen.

Nam ’t testosteron in het bloed van de ADO-selectie echt onstuimig toe op het moment dat de charmante Shona Shukrula (33) haar debuut als scheidsrechter in het betaald voetbal maakte? Want voor het eerst dit seizoen zag je vechtlust. Waren het de afgelopen maanden vooral Daryl van Mieghem en Joel Ideho die onvermoeibaar bleven knokken, nu leek iedereen zich plotseling uit te willen sloven. Ineens had ’t er alle schijn van dat ze allemaal probeerden ‘man of the match’ te worden. 

Die rol werd in Oss uiteindelijk opgeëist door Lee Bonis. De zeven wedstrijden op rij falende Noord-Ierse spits, die consequent net twee centimeter tekort komt, net iets te laat komt, net op de verkeerde plek staat of net wat te hard overschiet, steeg in Brabant boven zichzelf uit. Slechts één keer eerder scoorde hij voor ADO: bij de achtste wedstrijd van het seizoen hobbelde - met veel geluk - een ‘ziekenhuisbal’ via de paal over de lijn. Het werd gevierd alsof de ban was gebroken, maar ’t bleef bij die ene goal. En opnieuw eindigde de wedstrijd in gelijk spel. 

Maar nu: Lee Bonis - ijver kan hem nooit worden ontzegd - scoorde in aanwezigheid van Shona waarachtig een hattrick. De andere twee doelpunten uit deze pot kwamen voor rekening van de tot dan onzichtbare Finse middenvelder Juho Kilo. Wapperden bij de beschamende wedstrijd tegen Jong Utrecht - de slechtst presterende club in de Keukenkampioen Divisie - tegen het eind de eerste witte zakdoekjes, ineens kan trainer Darije Kalezić weer een klein glimlachje op zijn norse gezicht toveren.

Als ADO dezelfde vechtlust als tegen Top Oss weet vast te houden, ook wanneer er weer een lelijke vent als arbiter optreedt, ziet de toekomst voor de Bosnische coach er ook weer wat rooskleuriger uit. De verbazing onder de supporters was al groot dat de tirannieke trainer na het afgelopen seizoen aan mocht blijven. Want waar lange tijd de promotie naar de Eredivisie had gelonkt, eindigden de play-offs in een debacle. Kalezić ego leek een grotere rol in zijn beleid te spelen dan de resultaten. Hij wist waardevolle spelers weg te jagen en kon in augustus met een ronduit gemankeerd elftal aan de slag.

Dieptepunt

Dat past overigens wel in het beeld dat de Haagse Trots laat zien sinds John van den Brom in 2011 de play-offs van de Europa League haalde. Via Maurice Steijn, Henk Fraser, Zeljko Petrovic en Alfons Groenendijk werd het daarna één dalende lijn. Maar het absolute dieptepunt moest nog komen: onder de Engelsman Alan Pardew stevende ADO met een semi-Brits krukkenteam regelrecht op de afgrond af. Alleen dankzij corona bleef de Haagse Trots nog een jaar langer in de Eredivisie. Opvolger Aleksandar Rajkovic erfde een uitgeklede selectie en kon zijn oude club - die geen cent te makke had -  ook niet op het juiste spoor brengen. Waarna ADO onder Ruud Brood alsnog degradeerde. 

Nou had de aanhoudende malaise natuurlijk ook alles te maken met de eigenaren van de club: eerst de rampzalige periode Van der Kallen, daarna de chaos onder de Chinees Wang Hui. De daaropvolgende Amerikaanse eigenaar Bolt met oud-stervoetballer Dirk Kuijt als trainer leken op snelle terugkeer naar de Eredivisie te koersen. Maar  dat werd een deceptie. Zelfs de reddende engel Dick Advocaat kon de malaise in het elftal niet ombuigen. En hij wist ook niet hoe snel hij het Haagse wespennest weer moest ontvluchten. 

En toen kwam het schrikbewind van Kalezić. Daarover hebben we alles in de krant en bij Omroep West kunnen lezen. Laat ik er maar niet op terugblikken. Laten we vooral hopen dat die overdosis testosteron in het bloed van de ADO-mannen nog een tijdje aanhoudt. Als Ideho dan wat minder voor eigen roem gaat en de ervaren Van Mieghem er ook in blijft geloven, dan durf ik te geloven dat ook Lee Bonis vaker het net vindt. En laten we vooral hopen dat Shona Shukrula vaker bij ADO mag fluiten. Ze blijkt een bron van inspiratie.