Luidruchtig niezen is een van onze familie-eigenaardigheden.

Een ongecontroleerd rondsproeien van bacteriën als gevolg.

Deze explosieve uitstoot van lucht en lichaamssappen is een reactie, die zich vaak voordoet wanneer een maaltijd genuttigd is.

Ooit, op het veilig nest van de Ouden Neel, was het geen punt wanneer eenieder meerdere malen ‘stoom’ afblies, we waren het immers gewend.

Neen, het werd pas een dingetje als vriendjes en vriendinnetjes meeaten.

Ze keken raar, zelfs geschokt, wanneer we beurtelings met dicht geknepen ogen en een flubberende tong de salvo’s door het huis lieten galmen.

We hebben met deze lastige last leren leven, wat moet je anders.

Na mijn ontbijt bij Florencia doe ik regelmatig de boodschappen bij Appie.

Zo ook onlangs, met mondkapje, door het diep en breed assortiment.

Bij de zelfscankassa gaf een gluiperig gekriebel in mijn neus aan dat er wellicht een verwoestende niesexplosie aankwam, zekerheid is er nooit.

Deze zette door, kon hem niet meer in houden, maar ja met dat mondkapje voor zou het een kleffe bedoening worden.

Met een ruk trok ik het naar benee en mikte de uitstoot richting de vloer.

Door het hoge hoestvolume keek de AH clientèle geschokt mijn kant op.

Een ‘fantastische’ vrouw begon te morren over corona en de kapjesplicht.

Met handen te kort, het kapje (nog) leeg, scande ik de vleestomaten.

Een nieuwe nies diende zich, gelijk met een bonuskorting, aan. Pasje uit de zak voor de scan. Kapje weer met een ruk af: hatsjoe. Nu werd men wel heel erg onvriendelijk, alsof met de entree van ‘Cor’ gewoon niezen was afgeschaft.

Weer kwam er een salvo aan. 75 cent korting op de oranjetompoezen pikaan. Nu de pinpas op het apparaat en dan snel weg van de pek en veren.

Ik haat die kassachaos, je moet alles in de gaten houden en….  hatsjoe.

Deze overviel me, te laat, kapje vol, naar buiten, gooi hem in de afvalbak. Het was mijn lievelingskapje (nooit gedacht dat ik er ooit een zou hebben), een zwarte, XL. Snuit mijn neus in wat servetten, opgelucht, tis klaar.

Terwijl ik de boodschappen in mijn motortas prop loopt de ‘fantastische’ vrouw met een wantrouwige melaatsheidsblik op 1,5 meter achter me langs.

Ik groet haar, zij mij niet. Wordt wellicht tijd om te kappen met die kapjes.