‘Alles komt terug en alles herhaalt zich’, zegt mijn moeder. Toen ik op de middelbare school zat, was ineens het gesprek van de dag ‘al die linkse leraren die onze kinderen indoctrineren met giftige ideeën over seksualiteit’. Een paar maanden geleden schreef ik hier een stukje over #linkseleraar. Ik riep u op ‘geef mij aan!’ Volgens de criteria van FvD ben ik een linkse leraar die indoctrineert. Heeft u weleens een links iemand gehoord die vindt dat rechts indoctrineert en daar dan in krant, tv, radio en andere media een platform voor krijgt? Ik niet.

Wat is er met die stemmen van toen gebeurd? Volgens mij vindt iedereen het anno 2020 zelfs noodzakelijk dat informatie wordt gegeven over sexualiteit; en over scholen waar dat niet gebeurt in Burgerschap of biologie wordt schande gesproken. En, nee, ik ben niet aangegeven.

Wat is dat dan toch? Waar gaat het om in opvoeden en les geven? Volgens mij dat je een kind leert dat de wereld niet begint en eindigt bij zichzelf; dat een mening niet zo belangrijk is maar wel waarom je die mening hebt. Dat je als kind de gelegenheid krijgt om zoveel mogelijk kennis op te doen. Dat je een beetje jezelf mag worden. Thuis en op school.

Ik hou dus niet zo van ouders die hun kind dwingen om vanaf hun derde viool te spelen, die hun kind afbeulen om een olympische kwalificatie te halen of die hun kinderen inzetten in een politieke campagne. Dus ook niet zo van scholen waar het alleen maar om prestaties gaat en niet zo om een sociaal wezen te worden.

Afbeulen, dwingen en indoctrineren.  Altijd weer die balans want ieder jaar zie ik óok gebeuren dat kinderen rond hun tiende (en soms al veel eerder) enorm goed kunnen leren, schaken, zwemmen, pianospelen, hockeyen of lezen terwijl ze ook nog eens een vlijmscherp eigen moreel kompas ontwikkelen. Moet je die kinderen dan niet helpen om het allerbeste uit zichzelf te halen? ‘Natuurlijk’ hoor ik u denken.

Wie zijn toch die rechtse mensen die al zolang ik me bezighoud met onderwijs, niet alleen denken maar zelfs suggereren dat vooral een links denkend kind geïndoctrineerd is? Wat een schamel en betreurenswaardig mensbeeld.

En dan mag een mevrouw in de talkshow Op1 nog eens herhalen waarom ze een slimme jongen van elf behandelt als een gekkie. ‘Het is een serieus volwassen spel, die politiek.’ Alsof een kind van elf dat niet zou weten! Nee, maar die rechtse mevrouw vindt dat ‘Zo’n joch tegen zichzelf beschermd moet worden en maar lekker moet gaan voetballen’.

Ineens zie ik mij zelf zitten bij een conference van Lenette van Dongen op 1 mei met mijn zoontje van tweeëneenhalf op schoot.

Ik zie mijn geliefde op de trekker bij zijn vader als hij vier is.

Ik zie tienduizenden kinderen blij mee zingen met hun ouders op de EO-landdag.

Ik zie mijn oom in de haven zakken dragen en zijn kind mee helpen.

Ik zie mevrouw Faber (want om haar gaat het) aan het ontbijt met haar kinderen citerend uit De Telegraaf.

Ik zie mijn collega’s de berekeningen laten zien van de uitstoot van stikstof in Nederland.

Allemaal indoctrinatie. Of toch niet? De vraag is niet of ouders en leraren kinderen indoctrineren; de vraag is of ouders hun kinderen met alles wat ze aan normen en waarden meegeven, ook meegeven dat er feiten zijn. Dat een feit geen mening is.

Waar haalt rechts toch altijd weer het lef vandaan om te suggereren dat links niet nadenkt? Of is het de kat in het nauw die iedere keer opnieuw rare sprongen maakt wetend dat ze eigenlijk ongelijk hebben?

Yvonne Hagenaars