Het familieverhaal dat Rita van der Werff schreef, doet het goed, wat zeg ik, het verhaal doet het uitstekend. Ze begon te schrijven met een voorzichtig idee wat vast te leggen voor haar zoon, die weinig wist van de familieverhalen.

Geleidelijk groeide de belangstelling. De familie wilde het lezen. Vrienden en kennissen ook. Dus Rita bestelde bij de internetuitgever een tweede druk, ze organiseerde een boekpresentatie en zo kwam er nog meer belangstelling.

Die belangstelling begrijp ik heel goed. Het is een geweldig verhaal, levendig geschreven en er zitten prachtige familiefoto's bij. Destijds hebben Rita en ik samen schrijfcoaching gedaan en zo kon ik de wording van het boek meebeleven. Het is nergens te koop, en toch vermeld ik de titel: “Zeg Mientje, zijn er op Manado veel mooie meisjes? Verloren verhalen van een Indische familie.”

Het is een familieboek, van en voor de familie, zoals er de laatste jaren steeds meer verschijnen. Verhalen over vroegere generaties, levend in Indië, voordat de oorlog kwam met alle ellende erna. Het zijn dus generaties die nog geen weet hebben van die oorlog. De laatste vooroorlogse generatie zal de ouders zijn van degenen die het wel moesten meemaken, veelal kind, daarna het geboorteland verlaten, en die hier in Nederland de laatste ooggetuige van Indië zijn. Hoe iets kan veranderen in een enkele generaties, het blijft me verbazen. Des te belangrijker om op te schrijven, vind ik.

Straks komt de boekenweek met het thema 'Bij ons in de familie'. Goed dat er aandacht voor is, al klinkt het thema me wat te guitig in de oren. Dat komt natuurlijk door mij. Want met mijn schrijfcoaching spreek ik bijna alleen met mensen die over de oorlog schrijven. Rita ook. Ze schreef het boek voor haar zoon, vertelt ze: “Mijn zoon zei dat hij het een paar keer had moeten lezen om te begrijpen. Want hij wist niet wat er allemaal in de familie was gebeurd, of hij had wel eens wat gehoord op een verjaardag, maar niet onthouden. En nu kon hij het hele verhaal lezen. Dat komt binnen, en dat kon hij beter begrijpen.

Ik geloof dat iedereen in de familie het boek gelezen heeft, maar niet iedereen kon er wat over zeggen. Dat snap ik, want er staan ook moeilijke stukken in. En het is wennen dat op papier te zien. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.”

https://www.indischeschrijfschool.nl