Ooit stond er een muziektent bij het Kurhaus en iedereen die iemand wàs, ontmoette daar de anderen. Ons soort mensen. Nette mensen. Maar niet allemaal.

Dat begreep ik toen ik die merkwaardige roman van Henri Borel las. In Het jongetje (1898) gaat het over Paul, die als kind al verliefd is op Corrie. Dat is het verhaal. Ze behoren tot een kring kennissen en vrienden die elkaar in het uitgaanscircuit treffen, dus ook op Scheveningen. Het is geen roman vol van gebeurtenissen zoals in de thrillers die we nu zo graag lezen. Eigenlijk gaat het over de zuiverheid van liefde kunnen voelen, en hoe dat aangetast kan worden. Daar kan Netflix niks mee, op de manier zoals de schrijver het bedoelde. Zonder seks, zeg ik er voor de duidelijkheid even bij. En tegelijkertijd is dit een van de meest erotische boeken die ik ooit las, waardoor ik brandend nieuwsgierig werd naar wat er nu eigenlijk echt gebeurde bij die muziektent.

Eigenlijk is het een goor boek. Na het lezen wil je je handen wassen. Daarna lees je het opnieuw, vooral de passages waarin de al wat oudere Paul naar zijn rivaal kijkt. Corrie heeft zich verloofd met een Indische militair, die in Nederland met verlof is. De bijna veertigjarige Kapitein Van Bolen zien we door de ogen van Paul: "Zijn bruut, bruin, verhit gezicht. Zijn goor-glanzende, zwarte oogen. Zoo'n mannelijke snor, brutaal opgestreken. Zijn kort, dik lijf, grof, met wat schitterende knoopen en een kruisje, hè ja, dat vinden de meisjes mooi, moet je weten, al is 't niets dan een uniform met vleesch er in."

De toon is gezet en zo gaat het verder: "Hij, die bruine sabreur, een echte Indischman, van zoowat veertig jaar.... In Indië alles doorgemaakt, zat en moê van al het gesjouw, van brandy-soda en bruine vrouwen, er op losgeleefd tegen de klippen op, meneertje, wàt ik je verzekeren kan, hoor!"

Snapt u? Al die suggestie tussen de regels door, dat maakt het lezen raar. Corrie trouwt met haar officier, een man met snor en levenservaring, wat op zich een mooie combinatie is.

Dat soort romans geven opeens een andere kijk op het mooie Kurhaus, waar ooit die muziektent stond. Daar kwamen mannen als Henri Borel, die een sterke afkeer voelde van de ondertoon van de nette wereld. Typisch toch, dat hij het allemaal zo goed herkende en zo precies kon noteren.

https://www.Indischeschrijfschool.nl