Ik deel als locatiemanager van het AZC in Voorburg.

Vorige week lag ik wakker in mijn bed. Mijn eerste IBS.

Voor ons staat dat voor in bewaring stelling. Voor de man om wie het gaat betekenen die drie letters iets heel anders: mijn grootste angst komt uit, ik word tegen mijn wil uitgezet.

Hij is een zogenaamde “Dubliner”. Zijn vingerafdrukken staan geregistreerd in een ander Europees land. Dat betekent dat hij zijn procedure daar verder moet afwachten. Voor hem een nachtmerrie. Elke uitnodiging voor hulp slaat hij af.

We weten dat zijn vertrek eraan komt. Ik vraag me af: hoe zorgen we dat dit zo rustig mogelijk verloopt, zonder onrust in het hele gebouw? Ik besluit hem een andere kamer te geven, op een andere verdieping. Hij glimlacht. Voor mij voelt het alsof ik hem in de val lok. Ik voel het in mijn buik, maar weet ook: dit helpt om de rust te bewaren.

En dan is het zover. Vroeg in de ochtend staat het team klaar: de Dienst Vervoer en Ondersteuning (DV&O), de Dienst Terugkeer en Vertrek (DTenV), de Afdeling Vreemdelingenpolitie, Identificatie en Mensenhandel (AVIM), een medisch verpleegkundige en een tolk. Terwijl ik wacht, denk ik aan de buitenwereld. Politiewagens voor ons gebouw kan vragen oproepen. Maken omwonenden zich zorgen? Ontstaan er verhalen die losstaan van wat er feitelijk gebeurt, maar wel een eigen leven gaan leiden?

Ze maken hem wakker, praten met hem, blijven een tijd bij hem. Daarna loopt hij rustig mee. Geen geschreeuw, geen geweld. Voor de andere bewoners blijft het stil. Alsof er niets gebeurt.

Misschien leest u dit zelden in de krant, maar ook dit gebeurt in een AZC. Het is niet spectaculair, vaak onzichtbaar – en misschien juist daarom de moeite waard om te vertellen. Voor bewoners ingrijpend, voor ons soms zwaar. Maar het hoort erbij. Op Burendag, 27 september, nodig ik u van harte uit om een kijkje bij ons te nemen. Vaak is het hier rustig, soms zelfs huiselijk. Kom de sfeer zelf ervaren. Niet via verhalen of krantenkoppen, maar gewoon als buur.