Afgelopen week heeft u de column moeten missen. Ik kon er even tussenuit. Mijn moeder heeft al sinds haar bekering tot het katholieke geloof ergens toen ze 21 werd, een verlangen gehad om Rome te zien. De stad van de vertegenwoordiger van God op aarde tenslotte, de paus. Een opvolger van Petrus. Zij hoefde Paus Benedictus niet perse te zien maar ze wilde natuurlijk wel zijn Sint Pieter beleven. (merkwaardig overigens dat we die kathedraal niet Sint Petrus noemen)
Mijn kinderen en ik hebben mijn moeder de reis naar Rome cadeau gedaan en zo kon zij op haar 85ste in de Hemelvaartsweek naar de heilige stad. Mijn moeder was oprecht ontroerd toen dan eindelijk haar lang gekoesterde wens, werkelijkheid werd. Zij betrad de Sint Pieter en ze moest huilen. Zo stel ik me een spiritueel gevoel voor. Dat je je opgenomen voelt en verlicht door iets wat groter is dan jij maar waar je tegelijkertijd wel deel van uitmaakt.
Voor mij is de Sint Pieter alleen nog maar een schat aan cultuur-historische pracht en vooral praal die ik dan ook graag wil duiden en begrijpen.
‘Je ziet ze nooit’, krijgen agenten, handhavers, vuilnisvegers en -ophalers nog weleens te horen hier in Rijswijk. Inderdaad je ziet ze zelden maar onze stad ligt er een stuk aangenamer bij dan die wereldstad Rome. Hier geen maffia die de vuilnisdiensten controleert; hier nog politici die in overleg en gezamenlijkheid door praten een solidaire verdeling van belasting regelen. Hier nog een overheid die het belangrijk vindt dat artikel 1 uit de grondwet geen loze kreet is maar een zaak waar hard aan gewerkt moet worden. Bijvoorbeeld ook in kleine zaken. Het apart zetten van geld om graffiti te bestrijden, bijvoorbeeld.
Behalve de ontroering van mijn moeder wilde ik die dankbaarheid voor die overheid die we uiteindelijk zelf zijn, met u delen. #Doeslief en zeg ‘dankjewel’ tegen oom agent (-e) als je hem/haar ziet. En doe hetzelfde met de mannen en vrouwen van AVALEX. En ja, ook met de wethouder die probeert geld voor het groenonderhoud veilig te stellen.
#doeslief