Op de Dam in Amsterdam verzamelden zich afgelopen maandag duizenden mensen om te demonstreren tegen politiegeweld in de Verenigde Staten, met als aanleiding de gruwelijke dood van de zwarte arrestant George Floyd. 

De demonstratie was georganiseerd door ‘Kick Out Zwarte Piet’ in samenwerking met ‘Black Queer & Trans Resistance NL’. Dat deze clubs zoveel mensen op de been kregen kwam door de afschuwelijke beelden van de Amerikaanse politieman Chauvin die minuten lang zijn knie op de nek van de geboeide Floyd hield tot hij stierf. Buitenproportioneel geweld, omdat winkeleigenaar Abumayyaleh dacht dat Floyd een pakje sigaretten met een vals briefje van twintig dollar had betaald. Dergelijk politiegeweld gaat ieder voorstellingsvermogen te buiten, daarom was het ook meer dan begrijpelijk dat deze gruweldaad zoveel woede onder de Amerikaanse bevolking opwekte, bij iedereen, ongeacht kleur, religie of afkomst. 

Al snel werd de conclusie getrokken dat het raciaal politiegeweld betrof, iets wat nog helemaal niet zeker is, zeker nu blijkt dat Floyd en Chauvin eerder hadden samengewerkt als beveiligers bij een nachtclub in Minneapolis. Maar raciaal ingegeven of niet, het was een gruwelijke vertoon van politiegeweld. Amerika kent helaas een treurige geschiedenis van politiegeweld tegen de gekleurde bevolking in Amerika. 

Zo somde RTL-Nieuws deze week nog een tragische lijst van vergelijkbaar geweld van overheidsdienaren tegen gekleurde Amerikanen op.

De hierop volgende demonstraties begonnen vreedzaam, maar werden op sommige plekken ‘gekaapt’ door een kleine groep zogenaamde ‘antifascisten’ die zich, samen met opgeschoten jongeren, verlaagden tot plunderingen en geweld, hetzelfde geweld waar Floyd aan gestorven was. Zinloos geweld waarvan ik mij niet kan voorstellen dat Floyd dat ooit gewild zou hebben. 

Zoals zo vaak verpestte een kleine groep het voor de rest, en bezoedelde de gedachte achter de demonstraties.

Zo verschenen er in de media beelden van zwarte ondernemers die half dood getrapt werden omdat ze hun winkel wilden beschermen tegen plunderingen. Restaurants werden in brand gezet en agenten waren op sommige plekken hun leven niet zeker. 

De Amerikaanse overheid reageerde daarop met nog meer geweld in plaats van te deëscaleren. Trump dreigde zelfs het leger tegen de eigen bevolking in te zetten, de Chinese methode zeg maar. Geweld bij een demonstratie tegen geweld, ik kan daar met mijn pet niet bij. 

In respons op de dood van Floyd struikelden beroemdheden de afgelopen week over elkaar heen om hun terechte afschuw uit te spreken. Heel goed natuurlijk, maar in sommige gevallen kwam het toch een beetje geforceerd over. Een enkeling schoot wat mij betreft ook uit de bocht. Zo deelde meervoudig Formule 1 wereldkampioen Lewis Hamilton een harde sneer uit naar zijn mede F1 coureurs, alleen omdat ze nog niet hun medeleven op social media hadden geuit. Hij schreef zelfs: ‘Ik zie wie van jullie stil blijven!’ Alsof afschuw iets is dat je perse moet delen, het voelen lijkt mij voldoende. 

Een tikje dwangmatig dus, maar het zal wel de emotie van het moment geweest zijn.

De sociale druk bleek echter groter. Mensen die op social media schreven ‘All life matters’ werden direct als nare racisten weggezet. Ook al bedoelde ze alleen maar dat er ook wel eens wat meer aandacht zou mogen zijn voor ander onrecht, zoals homo’s die in Syrië van het dak gegooid worden, of vrouwen in Iran die gestenigd worden uit zogenoemde eerwraak, voor minderjarige Aziatische meisjes die misbruikt worden of voor Afrikaanse jonge kinderen die als slaven tot zware fysieke arbeid gedwongen worden en ga zo maar door. Maar dergelijke ‘vergelijkingen’ blijken op dit moment uit den boze te zijn. Het maakt daarbij ook niet uit wie zo’n vergelijking maakt. 

Tijdens een demonstratie in Chicago werd een zwarte vrouw door een blanke studente verbaal aangevallen omdat de zwarte vrouw aangaf dat het eens tijd was om te demonstreren tegen het voortdurende criminele geweld tussen zwarte mensen onderling in de achterbuurten van Amerika. Toen de blanke, een nogal pedante studente over onderdrukking begon, vertelde de zwarte vrouw dat ze zich niet onderdrukt voelt en vrij is, maar dat geweld op zich het probleem is, en dat ze daarom van zich liet horen. De bizarre reactie van deze witte ’woke’ studente was dat ze zich afvroeg wat ze dan bij deze demonstratie deed. De wereld op zijn kop!

Elke vorm van uitgesproken nuance ten aanzien van dit onderwerp moet nu klaarblijkelijk eerst door een ballotagecommissie, een mening hebben betekent dus op eieren lopen. Zo schreef de linkse journalist Chris Klomp in het Algemeen Dagblad over een onderzoek waaruit bleek dat bijna evenveel blanke als gekleurde Amerikanen slachtoffer zijn van dodelijk politiegeweld. Klomp baseerde zich in zijn artikel op een uitgebreide data-analyse van de Harvard Universiteit. Maar ondanks dat cijfers neutraal zijn, zorgde de uitkomsten van dit onderzoek zowel in Amerika, als in Nederland voor veel debat. Al ware het onwelgevallig geluid.

Maar wat is nu eigenlijk de essentie? Politiegeweld? Een vermeend raciaal motief? Machtsmisbruik? Nu moet iedereen dat voor zichzelf bepalen, maar wat mij betreft moeten we ons altijd laten horen tegen alle vormen van geweld, geweld door overheden, geweld ingegeven door religie, raciaal geweld, crimineel geweld, huiselijk geweld, gewoon tegen alle vormen van geweld! Een stem uitgesproken door iedereen, ongeacht huidskleur, afkomst, religie, seksuele geaardheid of politieke voorkeur. Gezamenlijk en in harmonie een helder en verlicht geluid tegen alle geweld laten horen. Zonder wij of zij, maar met en voor elkaar.