Daar stond de man bij zijn auto. Strak achterover gekamd haar in een staartje. De andere man in een andere auto, een leren jasje, tatoeage in de nek en van die oorbellen die in het oorlel zitten waar je door heen kunt kijken. Beide niet in opperbeste stemming want boodschappen doen ‘was niet hun ding’. Of ze een kopje koffie wilden?

Nee joh, hou op, ik wil niks weten van de politiek. Maar … als ik ervoor kon zorgen dat de alimentatie afgeschaft werd, dan kreeg ik hun stem.

‘Alimentatie vind ik ook een onding’, zo vertelde ik hen. Om ze vervolgens te vragen of ze hun geliefde van toen bij het doen van een aanzoek hadden gevraagd of ze ervoor wilde zorgen dat ze zoveel geld binnen bracht dat, mocht het komen tot een scheiding, zij voor zichzelf zou kunnen zorgen. Nee, dat hadden ze niet.

Toen ik vroeg ‘jullie vertellen je dochters toch wel hoe belangrijk het is om voor een eigen inkomen te zorgen zodat ze later nooit- ook niet bij een scheiding – hun hand op moeten houden bij hun man?’ antwoordden ze niet meteen. Maar, nee, dat hadden ze nog niet gedaan.

Waarop ik zei dat de PvdA vecht voor gelijke rechten voor man en vrouw en voor gelijk loon naar gelijke arbeid. Én ik vertelde dat de gemeente nu eenmaal niet gaat over inkomenspolitiek. Dat dat wat hen nu het meeste raakt, inkomenspolitiek, niet een onderwerp is van plaatselijke politiek. Hoe we de belasting hebben ingericht en hoe we daarin de zorgplicht hebben opgenomen: daar gaat de landelijke overheid over. Partijen die alleen maar plaatselijk zijn, hebben daar dus geen invloed op.

’s Avonds aan een etentje, vertelde mijn vriendin enigszins beteuterd dat de ex van haar man meer dan de helft van zijn inkomen krijgt. Waarop ik aan de man in kwestie kon vragen ‘en waarom heb jij destijds niet tegen je vrouw gezegd dat ze zelf voor een inkomen moest zorgen?’

Voor mij zijn drie zaken duidelijk. Zaken die mensen direct raken in hun werk of inkomen (alimentatie, kostwinnersprincipe in de belastingwet, hoogte van de bijstandsuitkering, het invoeren van een basisinkomen enz.) worden landelijk vastgesteld.

Als we niet willen dat we na de komende 50 jaar emancipatie nog steeds 80% (!) vrouwen hebben die niet zelfstandig voor hun inkomen kunnen zorgen, moeten we ons belastingstelsel veranderen.
En dat wat ik vanuit mijn tenen bevecht en beleid, emancipatie, emancipatie, blijft als politiek instrument nog steeds keihard nodig. En veel van die emancipatiezaken beginnen aan het aanrecht, bij het ten huwelijk vragen, in bed, als je verliefd wordt of waar ook. Hoe dan ook de meest indringende vragen zou je moeten stellen op een moment dat je het er eigenlijk niet over wilt hebben.

Afschaffen alimentatie? Beginnen met emancipatie!

Yvonne Hagenaars

https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2017/41/drie-miljoen-nederlanders-financieel-kwetsbaar