Stevig ingepakt vanwege het gure winterweer ging ik deze week naar begraafplaats Eikelenburg om het graf van mijn vrouw te bezoeken. Toen ik natgeregend wat bladeren van de grafsteen veegde vroeg ik mij af wat het toch is dat zoveel mensen rond de donkere dagen voor kerst overvallen worden door een gevoel van melancholie. Het was misschien ook wel dezelfde melancholie die mij die mij naar de begraafplaats stuurde. Waarom zijn het vaak herinneringen aan het overleden dierbaren die zich rond deze tijd zo sterk opdringen? Voortbordurend op deze vragen begon ik aan mijn vaste rondje over de begraafplaats, ook nog even een kort bezoekje aan andere familieleden en vrienden die daar begraven zijn. Tijdens deze wandeling kwam ik meerdere doorregende mensen tegen, die ook het gure weer getrotseerd hadden om een bezoek aan een overleden dierbare te brengen. Halverwege zag ik een jonge vrouw een klein kerststukje bij het graf van een jong overleden man neerzetten, en werd ineens nieuwsgierig naar het achterliggende verhaal. Terwijl ik haar voorbij liep probeerde ik mij voor te stellen wie deze man geweest zou zijn. Waarom stierf hij zo jong? Waar hield hij van? Wat deed hij in zijn leven? Was de vrouw bij het graf zijn vrouw, zijn zus, of zijn minnares? Wat was zijn levensverhaal?

Die nieuwsgierigheid nam toe, want bij elk graf dat ik daarna passeerde, vroeg ik mij af welk verhaal daar begraven lag. Er zijn zoveel vertelde en onvertelde verhalen. Rijswijk heeft een aantal mooie begraafplaatsen, groene rustpunten, graven en strooivelden, vol verhalen over geluk en verdriet, liefde en pijn, lange en korte levens, levens die verworden zijn tot herinneringen.

Ieder leven eindigt, maar de liefde leeft door, en deze liefde maakt dat mensen in de stromende regen naar de begraafplaats gaan, thuis een kaarsje opsteken of een ander ritueel hebben om herinneringen in leven te houden.

Mijn vrouw is inmiddels al tien jaar geleden overleden en mijn zoon en ik hebben ons leven herpakt, maar er zijn veel mensen voor wie het het verlies nog vers is en de rouw nog sterk. Mensen die zich rond de feestdagen alleen voelen, ook als ze niet alleen zijn. Bij hen overheerst gemis, zij zijn nog niet klaar om melancholisch terug te kijken op dat mooie verhaal.

Nu ben ik zelf niet zo van de zogenaamde kerstgedachte met bijbehorende religieuze en commerciële toeters en bellen, maar als ik dan toch een kerstgedachte uit zou moeten dragen: Denk aan iemand met vers verdriet. Pak de telefoon, breng wat afleiding of sta gewoon eens onaangekondigd voor de deur met een flesje wijn.

En over wijn gesproken (voordat ik begin te zedenpreken): Graag wens ik u allen fijne feestdagen en een gezond en liefdevol 2019. Maak vooral veel mooie herinneringen!

 

Jeroen Weber