"Al lag het in een doekje met poep, wat zou ik graaien." Dat zei mijn oma regelmatig wanneer we het over kostbare spulletjes hadden waar we alleen maar van konden dromen. Ik was het altijd met haar eens. Maar, voor zover ik weet, hebben we nooit écht gegraaid.

Simpelweg omdat ik nooit 500 euro, een nieuwe iPhone of een elektrische gitaar in een doekje met poep heb zien liggen. Er was mij altijd iemand voor. Jij misschien? Heel goor, maar ik snap je en kijk weg. Voor veel minder dan 500 euro zou ik er met mijn geluk en lichte smetvrees niet over peinzen. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om in een openbare vuilniszak te graaien, op zoek naar iets kostbaars. Iets kostbaars als een leeg blikje. Minimaal 500 euro voor een blikje, zou je denken, als je ziet hoe gretig er wordt gegraaid in vuilnisbakken. Voor 15 cent. Deze mensen waren mij vast altijd voor. Pure armoede, recht in je gezicht.

Een beter milieu begint niet meer bij jezelf, maar bij de zwerver met honger. We gooien nog steeds massaal onze blikjes weg, want ze lekken in je tas, er zijn lange rijen bij de inname. Je kent het wel. Dus laten we de sloeber in de buurt ons milieu redden. In ruil voor 15 cent en onvoorspelbare viezigheid aan de handen. In sommige steden zet je een statiegeldblikje in een rekje boven op de prullenbak, voor de beroepsinzamelaars. Pure armoede, recht in je gezicht. En misschien nog wel denigrerender: is dit armoedebeleid?

Dus, als het nog niet duidelijk was: Ik ben geen fan van statiegeld op lege blikjes. Een milieumaatregel met misschien kleine positieve effecten, maar met als groot ongewenst bijeffect het massaal graaien in prullenbakken. Een vorm van armoede, recht in je gezicht, die niet hoort in ons welvarende land. Armoede los je niet op met 15 cent. En de planeet red je er ook niet mee. En als dat wel zo is, willen we dan wel op zo’n planeet leven?