Arm Garoeda

22 October 2020, 23:01 uur
Columns
mainImage

Natuurlijk waren de nieuwsberichten van de afgelopen jaren niet zo goed. Maar dat nu de deuren van Garoeda echt sluiten, doet toch pijn. Wanneer ik in de stad was, keek ik altijd even naar het restaurant, met nieuwsgierigheid en nostalgie.

Het is al een poosje geleden dat ik er at, en ik herinner me nog hoe geborgen ik me voelde op die bovenste verdieping. De sfeer van senang. Zitten, eten, zachtjes vertrouwelijkheden uitwisselen, door het raam naar de stad kijken met de wereld die even minder belangrijk was. En later het wennen om weer buiten te staan, terug in die wereld.  De website deelt mee: 'Garoeda. Indisch restaurant. Gesloten'. 

Ik verlangde er zo naar een boek te schrijven over dit oude restaurant. Om als een vlieg op de muur te zitten en te zien wie er kwamen, waarom, wat ze zeiden en wat niet. Of er generaties van Indische families kwamen en een favoriet gerecht van oma ook door de kinderen en kleinkinderen geprezen werd. Om menukaarten te zien van het begin, 71 jaar geleden en in de keuken te praten over wat blijft en wat verandert. Want ik wist, dit zijn decennia Indische geschiedenis.

Eigenlijk dacht ik dat Garoeda er altijd zou zijn. Maar ja, dat dacht ik ook van V&D, en daarvan staan hier en daar nog steeds de panden leeg, zonder dat er een adquate opvolger is. Zou dat anders gaan met Garoeda?

De jongere generatie Indische Nederlanders kookt en goed ook. Authentiek of met een twist (zoals dat heet), catering of op locatie, bestellen uit hun webshop of via een apje, ze zijn op een moderne manier ook nog zakelijk. Dus ik zie zo gauw niemand van deze generatie een pand overnemen van drie etages en dat in deze Coronatijd waarin elk restaurant onzeker is over de toekomst. En toch blijf ik hopen dat Garoeda behouden blijft. Ik vrees een toekomst waarin alweer een fastfood-schuur zich in het mooie restaurant vestigt, of een makelaar die de zaak laat vertimmeren tot lelijke en winstgevende panden. Zou het gemeentebestuur dat verbieden? Ik hoop het.

Misschien zijn de tijden er niet meer naar om grote restaurants te hebben. Maar dan blijft het pand met de geschiedenis erin, dat mag niet verdwijnen. Ik fantaseer over een groot Indisch huis, van het ondeftige gezellige soort, gemakkelijk toegankelijk voor ouderen, met snacks en roddels en hopelijk een hoekje waar ik mag zitten.

https://www.indischeschrijfschool.nl