Zing even mee: na-na na-na-na-na als het om de liefde gaat. Inderdaad, Sandra en Adres. Songfestival 1972, vierde plaats. Muziekgeschiedenis, en helemaal nu Andres vorige week is gaan hemelen.
Nieuwstechnisch is het een slechte tijd om dood te gaan. Zowat alle nieuwsberichten staan in het teken van het virus zodat je als artiest niet eens kunt rekenen op grote terugblikken met een zwerm van vrienden waarvan je nauwelijks wist dat je ze had. Ik zag een artikel op de website van de NOS. Filmpje van het Songfestival. Onderaan een link naar het laatste artikel over Sandra Reemer, ik klikte niet door. Wel naar het filmpje.
Daar stonden ze. Sandra in een wapperjurk, appelgroen met streepdessin. Andres in een bijpassend pak met geel overhemd. Kleurencombinaties die je nooit meer ziet. Het liedje ging eigenlijk nergens over, maar blijven hangen deed het wel, en het stemde me ook vrolijker. Dat heb ik nooit met hiphop, al is zoiets natuurlijk persoonlijk. Die vierde plaats van het festival leek me goed verdiend. Die aanblik van harmonie en vrolijkheid, muzikaal raakte het een snaar, zoiets was in 1972 al welkom.
Ik las wat korte opmerkingen over het leven van Andres. Geboren in Tjimahi als zoon van een KNIL-militair. In 1942 met het gezin naar Nederland gevlucht. Dan hou je al meteen je hart vast. Vaders uit die tijd hebben behoorlijk wat mentale bagage en helemaal als ze moeten vluchten. Hoe zou dat voor zijn zoon zijn geweest? Werd in dat gezin het verlangen geboren om op te treden, om via de muziek aandacht te vinden? Ik hoorde weleens geruchten over ruzies en conflicten, en begreep nooit goed waarom Sandra en Andres op enig moment veranderde in Rosy en Andres. Voor mij bleef Sandra de enige echte die in het duo hoorde. Ik bleef hopen op een hereniging, ook omdat ik nostalgisch ben.
In het NOS-bericht stond ook dat Andres een tachtigplusser was en overleed aan kanker. Dat valt moeilijk te rijmen met de man in dat gele overhemd. Maar zo gaat het. Als we geluk hebben, worden we ouder en oud, tot de tijd van leven op is, en dan gaan we 'uit de tijd', zoals de uitdrukking is. Wat we nalaten, is voor de anderen.
Voor mij is dat het filmpje op YouTube. Sandra hyperslank en vrolijk. Andres die geheel de hare is. Vrolijkheid. Alles was goed, toen.
https://www.indischeschrijfschool.nl