Afgelopen voorjaar startte ik vol goede moed deze column over ‘Haagse zaken’. Mijn voornemen was om mij verre van partijpolitiek geneuzel te houden en mij te richten op de wereld buiten het IJspaleis. Al werd het af en toe net iets te verleidelijk om toch een inkijkje te geven in de absurditeit van de Haagse raad. Denk aan oeverloze discussies over de ‘maatschappelijke meerwaarde’ van een trampolinecentrum.
Het is lastig om je aan deze voornemens te houden als je halve week zojuist is opgeslokt door interne partijpolitiek. Het zal de politieke junkies onder ons immers niet zijn ontgaan dat de SP deze week haar steun aan jongerentak ROOD opschortte. Hoewel dit voorgenomen besluit binnen de partij zeker niet onomstreden was, kon het afgelopen vrijdag tijdens een extra ingelaste partijraad wel op een meerderheid van de stemmen rekenen. De kogel lijkt dus door de kerk.
Het liefst zou ik me na deze roerige week weer willen richten op eerdergenoemde Haagse zaken. Eenvoudig is dat niet, aangezien ik en verschillende vrienden hun eerste activistische stapjes binnen ROOD zetten. Als betaalde kracht van de vereniging was ik bovendien jarenlang een manusje-van-alles voor het landelijk bestuur en de actieve ledengroepen. Dagenlang demonstratiebordjes in elkaar nieten tegen de afschaffing van de ‘stufi’, scholingsweken met een vrolijk anarchistisch tintje in goede banen leiden: ik leefde in feite van mijn hobby.
De ROOD-leeftijd ben ik inmiddels ruim zeven jaar ontstegen, maar enkele vriendschappen bleven. Met name die met generatiegenoten met wie ik niet alleen de linkse idealen, maar ook een voorliefde voor absurdistische humor deelde. Afspreken deden we graag in de welbekende wegrestaurantketen met de toekan als logo. Traditiegetrouw belandden we daar ook anderhalf jaar geleden, na de uitvaart van een dierbare kameraad.
Door het drukke dertigersleven hebben avondjes in karaokebars en lunchafspraken met schnitzels en appelmoes geleidelijk plaatsgemaakt voor sporadisch digitaal contact. Ironisch genoeg werden in onze whatsapp-groep de afgelopen dagen ook de nodige memes uitgewisseld: de categorie grappige plaatjes die volgens jongerenwebsite Vice zouden hebben bijgedragen aan de aantrekkingskracht van radicale ideeën onder linkse jongeren. Ter geruststelling: ik denk dat de SP weinig te vrezen heeft voor radicaliserende dertigers. Al zal ik ongetwijfeld niet de enige dertiger zijn die voorlopig nog even gebukt gaat onder een heimwee naar iets dat er niet meer is.